De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

[p. 84]

[O blanke marmerstad aan blauwe zee,]

O blanke marmerstad aan blauwe zee,

Hoe vaak bezeilt, op wieken van verlangen,

Mijn geest, een stille ba[r]k, uw open ree

En blijft er, wiegende op erinring, hangen

Rondom uw trotsche amphitheatersrangen,

Fier rijzend uit den vloed, die u gedwee

Den voet kust als hij aanruischt onder zangen:

Mijn eigen smachtend lied van weelde en wee.

En heeft, van Carignano's koepel schouwend,

Mijn geest uw tempels en paleizenpracht,

Terrassen, tuinen, waar de oranje lacht,

De azuren Golf, in wijde verten blauwend,

Elk landhuis aan uw kust mijn groet gebracht,

Dan keert mijn bark, met Zuid-aroom bevracht.

J.R. van der lans.