De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

Grootvaders liefste uurtje. -

Het lief en leed van het menschelijk leven blijft in alle eeuwen hetzelfde; zoolang er menschen zijn, is er bemind en geleden, gelachen en geweend. Dat stelt de beoefenaars van het zoogenaamde genre onder onze schilders in staat, een aangename afwisseling te brengen in hun huiselijke tafereelen. Het genoegen van een grootvader te midden van zijn kinderen, - hoe dikwijls zagen wij het al in beeld gebracht! Maar als, gelijk hier, de schilder zijn personages in een kleeding steekt van twee-, driehonderd jaar terug en ze in een daarbij passende omgeving plaatst, dan lijkt het tooneel ons weer geheel nieuw en ontleent daarbij aan het schilderachtige van costume en stoffeering, aan de poëzie van het verleden, een eigenaardige bekoring.

Met welgevallen beschouwen wij den goeden grijsaard, die zich in het spel zijner kleinkinderen verlustigt, terwijl zijn dochter, de jonge moeder, den altijd welkomen gast een glas wijn aanbiedt. Bijzonder gelukkig van uitdrukking is de kleine jongen, die zich tegen grootvaders knie vleit en ofschoon door diens knokkelige oude hand omklemd, toch blijkbaar jaloersch is op zijn jonger zusje, dat kraaiend komt aan-kruipen en naar zijn meening al te veel grootvaders aandacht in beslag neemt. En bevallig ‘doet,’ zooals onze artisten zeggen, in dit oud-Hollandsch binnenhuis de lieve verschijning der jonge vrouw, die de dubbele vreugde van ouder- en kinderliefde verpersoonlijkt.

De jonge weduwe. -

Hoe treurig werkt, na de beschouwing van dat vriendelijk tafereel, de aanblik dezer jonge weduwe in weemoedige overpeinzing verdiept en ongevoelig zelfs voor den troost, haar door het argeloos gekeuvel van haar vaderloos dochtertje geboden. Al te levendig wordt zij op dezen dag herinnerd aan het onvergetelijke verlies, waardoor haar alles ontviel. Heden voor een jaar viel de vreeselijke slag, die op eenmaal heel haar levensgeluk verwoestte. Doch werpen wij, om al het smartelijke dier herinneringen mee te voelen en ons met den schilder van het tafereel daarin te denken, een blik op onze volgende gravure:

Aan het sterfbed. -

Hier zien wij de jonge vrouw in radelooze droefheid verzonken aan de stervenssponde van den geliefden echtgenoot. Koud en roerloos ligt hij daar uitgestrekt, den rozenkrans, dien hij in zijn laatste ure omklemde, nog in de verstijfde vingers gekneld. De liefderijke zuster, die hem in zijn ziekte met zoo teedere zorg hielp verplegen en met zijn echtgenoote zoo vurig bad voor zijn genezing, leest thans de gebeden der overledenen. De van smart overstelpte weduwe kan op het oogenblik niet meebidden; tranen verstikken haar stem, maar als ze straks een weinig tot kalmte zal zijn gekomen, zal haar oog vallen op het crucifix, minnelijk stralend tusschen de twee brandende waskaarsen als een ster van hoop en bemoediging, het onderpand van het zalig weerzien in den hemel.

Visscherij bij kunstlicht in Florida. -

In de tot Florida behoorende Biscayne-baai en naast het zoogenaamde Florida-rif, aan de zuidelijkste spits van het schiereiland, dat bijna tot den 25sten breedtegraad vooruitspringt, verheft zich als een waarschuwend teeken voor de visschers het lichte ijzeren geraamte, door onze gravure afgebeeld. Het is de vuurtoren der Fowey-rotsen, naar den trant der Amerikanen, bij wie alles gauw klaar moet zijn. eenvoudig uit ijzeren staven opgetrokken. Wind en golven spelen onder de ijzeren woning van den torenwachter door en van den top verspreidt 's nachts een electrische vlam haar schelle stralen over de wijde watervlakte. De kleine ijzeren toestel rechts is maar een baken tot aanduiding van het gevaarlijke vaarwater. Het Florida-rif bestaat namelijk uit een lange, smalle koraalbank, en alleen de straat tusschen deze bank en de noordelijke gelegen zandbanken is bevaarbaar. Die laatste zelf zijn weer met enkele koraalklippen doorzaaid en worden graag door groote scharen van schildpadden opgezocht.

Des nachts nu varen de schippers, als echte Neptunussen met een drietand gewapend, het

[p. 120]

stille watervlak op en lokken door brandende fakkels een soort van nieuwsgierige schelvisschen, die hun ervaren hand licht ten offer vallen. Toch behoort er groote oefening van het oog toe om aldus de visschen te steken, want, zooals men weet, wordt de lichtstraal, die uit het water in de lucht overgaat, gebroken, zoodat hot voorwerp zich op een andere plaats bevindt, dan waar het oog het waarneemt,- iets wat den onervaren visscher dikwijls op onverklaarbare wijze elke vangst doet ontgaan.