De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

Een lastige verandering. -

Daar zal een zware wijs op gaan, hooren we het oude snijdertje mompelen, nu hij voor het moeilijke probleem gesteld is, uit de afgedragen jas van vader een nieuw jasje voor zoontje te vervaardigen. De jongen zelf koestert er blijkbaar groote verwachtingen van; want met zichtbare voldoening voelt hij zich omhangen met het eerwaardige kleedingstuk en slaat met groote belangstelling de werkzaamheden gade, die tot een begin van uitvoering moeten leiden van het gewichtige vermakingsplan, waartoe in den huiselijken raad plechtig besloten is en waarop hij zich al weken gespitst heeft.

Zou een rijkeluiskind wel zoo gelukkig kunnen zijn met het fijnste nieuwe voorjaarspakje als deze schamele dorpsjongen zich gevoelen kan met het kale afleggertje van zijn vader? Alweer een bewijs hoe betrekkelijk het geluk is in deze wereld!

Moederlijke berisping. -

Hier hebben we al een rijkeluiskind; dat zich op het oogenblik allerminst gelukkig voelt en misschien graag zou willen ruilen met de boerenkinderen, die op bloote voeten in het vrije veld ronddartelen. In plaats daarvan kan ons klein freuletje stilletjes in huis zitten en haar Fransche les leeren. Moeder brengt haar eens ernstig aan het verstand, dat dit beslist noodzakelijk is, wil ze een groote dame worden, die zich met de lui van haar stand behoorlijk in de salons kan bewegen. En verlegen brengt het meisje het vingertje aan den mond onder het aanhooren van de moederlijke vermaning tot vlijtige studie.

De Belgische schilder Florent Willems heeft van de liefderijk berispende jonge moeder en het pruilende kind een allerliefst groepje gemaakt.

Toediening van het H. Oliesel in de catacomben. -

Er openbaart zich in Italië een zekere herleving van de gewijde schilderkunst. De wedstrijd ter gelegenheid der tentoonstelling te Turijn door Paus Leo XIII voor een voorstelling van het H. Huisgezin uitgeschreven, was een krachtige aanmoediging voor de beoefenaars van dit genre.

De schilderij, die wij in dit nummer weergeven, werd voor de tentoonstelling van christelijke kunst te Turijn geschilderd en hangt nauw met de eigenlijk gezegde gewijde kunst samen, daar ze ons een tooneel voor oogen stelt uit de eerste tijden des Christendoms, toen de Christenen van Rome, om de vervolging der heidenen te ontvluchten, een schuilplaats moesten zoeken in de sombere onderaardsche gangen, door kardinaal Wiseman zoo fraai en nauwkeurig in zijn Fabiola beschreven.

De schilder A. Ceccarini doet ons een treffende plechtigheid bijwonen, het laatste oliesel toegediend aan een martelares. De priester, over de sponde der stervende gebogen, onder het licht van een luchtgat, zalft haar de oogen, terwijl de omstanders ingetogen de heilige handeling gadeslaan. Aan de voeten der martelares ligt een krans en de palmtak van het martelaarschap. Wie weet welke folteringen die moedige belijdster van het Christendom in den bloei der jeugd een smartelijken dood hebben bereid!

Een gevoel van medelijden, van rouw, van geloof staat op de gelaatstrekken van al de omstanders te lezen. De kleederdracht der figuren is genomen naar de mozaïeken van het tijdvak. Op de wanden leest men de namen van andere martelaren, wier gebeente rust in de langwerpig vierkante muuropeningen, door zerken gesloten.

Sierlijk geordende compositie, nauwkeurige teekening, verhevenheid van opvatting, ziedaar de verdiensten der schilderij, die zeker waardig was door de gravure meer algemeen bekend te worden.