Noordnederlandse Historiebijbel

27 capittel

Daerna begonde Ysaac out te worden, sodat hi blint was. Doe riep hi Esau, sinen outsten soen, tot hem ende seide: "Gaet te velde ende neemt uwen boech ende reescap, ende vanct een wilbraet ende maect mi spijs, opdat ic eten mach ende u gebenedie, eer ic sterve." Esau nam een boghe ende ghinc te velde om een wilbraet te vanghen. Ende dat wort Rebecca geseit. Doe riep si Jacob, horen soen, tot haer ende seide hem wat sijn vader tot Esau geseit hadde. Ende Rebecca seide tot Jacob: "Haelt mi twee jonge geyten; ic selse doden ende bereiden ten eten, opdat gi die benedictie ontfangen moecht." Jacob ontsach hem dat te doen ende seide tot sinen moeder: "Of mijn vader mi vernaem ende mi vermaledide?" Mer Rebecca seide, si soude dat wel verhoeden. Ende uut hieten van sijnre moeder soe haelde hi die geyten. Die moeder bereide die ende brietse. Ende si toech Jacob Esaus beste cleder an. Ende si decte sijn hals ende sijn handen mit die vellen van den geyten. Ende Jacob ghinc mit vresen tot sinen vader mit der spisen ende Jacob seide: "Vader, eet ende geeft mi die benedixie." Doe seide Ysaac: "Hoe comtet, dat gi dese spijs aldus haest bereit hebt?" Doe seide Jacob: "Vader, het

[fol. 17ra]

was die wille Gods." Doe seide Ysaac: "Coemt tot mi ende laet mi u tasten." Ysaac taste sijn hals ende handen ende hi vanttet ruuch. Doe seide hi: "Die hant is Esau, mer die stemme is Jacob." Doe at Ysaac van der spisen ende dranc van den wijn. Doe seide hi tot sinen soen: "Coemt tot mi." Jacob quam tot sinen vader ende knyelde neder ende custe hem. Doe gebenedide Ysaac Jacob, sinen soen, ende seide: "God die geve u volheit der vruchten van aertrijc ende des dous van hemelrijc. U coren, u wijn, u oly sel wel dien ende wassen. Ende onder u macht sel al u geslacht wesen ende gi selt uwes brueders here wesen. Ende so wie u gebenedijt, die sel gebenedijt wesen. Ende so wie u vervloect, die sel vervloect wesen." Doe Jacob aldus die benedictie ontfangen hadde ende was nauwe uut der camer, doe quam Esau mit der spisen tot sinen vader ende seide: "Vader, wil gi eten ende geven mi die benedixie." Doe seide Ysaac: "Wie sidi?" Doe seide Esau: "Ic ben Esau, u outste soen." Doe verwonderde Ysaac ende bat God dat die benedictie volcomen most wesen an Jacob, sinen soen, die hi gegeven hadde. Ende hi seide tot Esau, dat Jacob, sijn brueder, scalkelic die benedixie vercregen hadde. Doe seide Esau: "Och, lieve vader, hebdi yet een heymelike benedixie? Die geeft mi." Ende hi began te screyen. Doe was Ysaac beroert ende seide: "U vruch\ten

[fol. 17rb]

die sellen wel wassen, mer gi moet uwen brueder onderdanich wesen."

Doe was Esau nidich op sinen brueder ende seide heymelic: waer sijn vader doot, hi soude Jacob, sijn broeder, dootslaen. Dat wort Rebecca geseit. Doe seide si tot Jacob: "Vaert in Mesopotanien tot minen brueder Laban ende weest daer een wijl tijts, waent die toren uwes brueders vergaen is, want hi begheert u te doden." Doe ghinc Rebecca tot Ysaac ende seide: "Het verdriet mi, dat Jacob een wijf sel nemen van Hets dochteren uut Canaan. Gesciet dat, ic selt besterven."