Ons Erfdeel. Jaargang 12

Bredero's Lucelle.

Dit jaar herdenkt men Bredero, het is nl. 350 jaar geleden dat deze Amsterdamse dichter is overleden. Radioprogramma's en Akademische zittingen zijn aan hem gewijd en voor de Nederlandse toneelmanifestatie in het Holland Festival met medewerking van de Nederlandse Televisie Stichting en de Vlaamse Televisie B.R.T. werd een minder bekend stuk van Bredero gespeeld: Lucelle. Het is een van zijn zgn. romantische spelen. Het gegeven liegt er dan ook niet om: De dochter van een rijke koopman wordt verliefd op een knecht, terwijl een aanzienlijke baron naar haar hand dingt. De gelieven worden op heterdaad betrapt in het bed en de verbolgen vader dwingt hen de gifbeker te drinken. Dan blijkt plotseling dat de knecht een Poolse prins is. Gelukkig is de apoteker er nog, hij heeft nl. in plaats van vergif een slaapdrankje gegeven, en uit hun slaap gewekt vallen de gelieven in elkaars armen tot grote tevredenheid en vreugde van iedereen. Het melodramatisch verhaal ontleende Bredero aan een Franse versie van omstreeks 1570, terwijl het reeds voorkomt in de Decamerone van Boccaccio.

In het stuk lopen een paar typische Breerooiaanse figuren rond, zoals Lecker-Beetje, de kok, en Pannetje-Vet, de knecht. Het zijn deze volkse narachtige figuren die het

[p. 169]

geheel een kluchtig karakter geven. Men had voor deze voorstelling een proloog aan het stuk toegevoegd waarin de de troep akteurs wordt voorgesteld. Aanvankelijk lijkt het dan of men een rekonstruktie krijgt van een opvoering uit de tijd van Bredero door een aantal rederijkers; een lange monoloog over de kracht van de liefde sluit daar heel goed bij aan, maar gaandeweg begint men te persifleren. De verliefde baron, gespeeld door Wim van Rooy wordt een sterk gechargeerde figuur. Hij viel daardoor uit de toon en was niet veel meer dan een zich in veel bochten wringende komiek. Daartegenover was het spel van Joop Admiraal als Ascagnes, die door Luceile bemind wordt, zeer ingetogen en ook Ina van der Molen die de titelrol speelde sloot daar goed bij aan. Natuurlijk gaf de figuur van Lekker-Beetje, bijzonder levendig gespeeld door Ward de Ravet, kleur aan het geheel. En van kleur gesproken: de kostuums van Ellen de Zwart droegen zeker bij tot de bonte levendigheid die er ongetwijfeld viel te genieten, ondanks de wat tweeslachtige opzet van het geheel. Ook het als drieliuk opgezet dekor was zeer funktioneel en attraktief.

Wel geen grootse Bredero dus (dan denk ik eerder aan de enkele jaren geleden opgevoerde ‘Spaansche Brabander’ met Max Croiset in de hoofdrol) maar een alleszins genoeglijke toneelmanifestatie. De regie was in handen van Johan de Meester.