Onze Eeuw. Jaargang 13

[p. 296]

Verzen
Door Ellen.

Ik zou een speeltuig willen zijn
waarover bei' je handen gingen
en al wat gij in mij gewekt
zou daar in zangen uit gaan zingen.

Dan brak daar uit een vlammend lied
van passiepracht, van zielebranden...
Je hand zou in de snaren slaan...
Zij zouden sidd'ren in je handen

die 'k liefheb, die ik stil bestaar
en om mijn hoofd zou willen leggen...
Maar 'k ben een vrouw... Ik zwijg en wacht
in zwijgenis die zwaar van zeggen.

O duldeloos-geheime pijn
van doorn-omwonden weeldedroomen
waarin ik mij je liefste zie
en wéét: Zoo zal het nimmer komen!

[p. 297]

Herfststorm.

 

In 't najaar als boomen staan luttel-beblaârd,

 

een bruisende herfststorm de bosschen doorvaart,

 

van woelige winden gaat 't groote geruisch,

 

door zwiepende kruinen zweept geesel-gesuis,

 

als de juichende storm van onstuimigheid hijgt

 

en verlangen naar durvende daad in hem stijgt,

 

hij krakende takken en 't dorrende hout

 

den boomen ontrukt in zijn jacht door het woud

 

dat kerremt en kreunt bij zijn aanval,... als hij

 

daar teugelloos uitviert zijn vreugd-razernij...

 

 

 

O dán door de suizende bosschen te gaan,

 

het tintel-genot zijn geweld te weerstaan!

 

en, als hij mij opheft uit 't domm'lende dal,

 

te werpen mijn lach als klaroenengeschal

 

in 't razend rumoren waar 't zonnegezicht

 

door donkere wolk breekt in goudguts van licht...

 

 

 

Dan buig 'k aan zijn adem mijn ademing aan

 

en voel aan zijn hartklop mijn harteklop slaan.

 

Want hèm heb ik lief, wijl 'k zijn wezen verwant...

 

 

 

Maar als lentewind waait over 't bottende land,

 

de kelken der geurige bloesems ontsluit,

 

dan weet ik van weelde die weedom beduidt...

 

 

 

O Dood, als gij eenmaal mijn levensboom velt,

 

laat het zijn in den herfst, onder stormengeweld!...

[p. 298]

Het oude lied.

 

Naar een oude plaat.

 

 

 

Bij kaarsenschijn in grijze schemering

 

zing ik bevangen van herinnering

 

 

 

na vele jaren 't lang-geleden lied

 

van wilde vreugd en mart'lend zielsverdriet.

 

 

 

Het lied beroert het speeltuig van mijn hart

 

en wekt er dood geluk, begraven smart.

 

 

 

Die lagen achter hooge kerkhofpoort

 

zoo doodenstil. Maar ieder, ieder woord

 

 

 

en iedre klank der oude melody

 

maakt dooden levend. ‘Liedje zie naar mij!

 

 

 

Ik ben verstild, mijn jeugd is heengegaan,

 

de vreugd van toen... heb 'k van mij weggedaan

 

 

 

en 'k heb geleerd om nochtans blij te zijn!

 

Waarom bedwelmt gij mij met woordenwijn

 

 

 

en klankenranken dien 'k mijn hart ontwond?!’

 

't Lied zingt van liefde en van een rooden mond...

 

 

 

van vaart van hartstocht vol onstuimigheid,

 

van bloesem-geur'gen, blijden lentetijd...

[p. 299]

 

Van avondschemer, wonderbaar verlicht

 

door 't oogeblinken van een lief gezicht...

 

 

 

Met schrillen wanklank stokt het plotseling,

 

een stilte valt in veege schemering;

 

 

 

de kaarsen flikk'ren... Ik verroer mij niet

 

en staar... en staar maar naar dat oude lied...