|
| |
| |
| |
Aen St. Iohannes-Baptista.
Johannes, vriend van Gode vercoren,
Baptiste, du orcondes te voren
Sworts licht, dat meinsghelic vleisch nam an.
Wi aerme, die in zonden doren,
Bidden di dattu ons wils horen;
Du waers bi wien tlicht eerst began.
Bider bliscepen die ghewan
Zakarias, die vader dijn,
Van dijnre toecomsten, helich man,
Daer twivel in hadde therte zijn,
Doe Gabriel in een hemelsch scijn
Hem zeide dijn moeder soudt ontfaen,
Wilt ons voor Gode in hulpen staen.
o Jan, du hads die meeste name
Vor al dat ye quam van Adame,
So Christus selve sprac van di.
Waerstu ghehelicht, want zonder blame
Sochstu van zonden te levene vri;
Dor di bliscap, die du ghecrechs,
Doe dijn moeder quam alzo bi
Marien dattu den heere neichs;
So bidden wi di dattu beweichs
| |
| |
De bede van onzer herten zo,
Dats onze ziele moeten werden vro.
Helichghelic waerstu ghedraghen
Boven natueren naer Gods behaghen;
Want dijn moeder ondrachtich was,
Dijns vader twivel dede hem vervraghen
Den inghel, dies zo viel hi in plaghen.
Stom moesti bliven, alzo ic las,
Tote du ter werelt waers gheboren;
Doer die bliscap als hijs ghenas
Help ons dat wi niet zijn verloren.
God, du vergaf hem zinen toren
Als hi di naemde Johannes,
Wilt Gode voor ons bidden des.
An di roupic om medecine,
Du vois, die rieps in de wostine
Den wech te makene der zalicheit;
Noit en cam binnen lippen dine
Voetsel van onreine wine;
Eens kemels hare dat was dijn cleit,
Tlam Gods daer du of hads gheseit
Quam tote di om ghedopt te sine,
Te diene waers du daer bereit
Hem, die ons loste uut alre pine,
Du kennes daer tlicht van eeuwichen scine;
Bid hem dat hi dor dine bede
An ons doe zine ontfaermichede.
| |
| |
Noch zo biddic ende vermane
Di, die doopte in die Jordane
Den zone, die uuten vader cam
Hier neder in den eerdschen wane,
In haer die zit boven der mane,
Daer hi meinsghelic vlesch annam
Tghebod verbrac int paradijs.
Du waers, die kennes themelsche lam,
Ende daet sier comsten ons bewijs;
Di biddic dattu mijn hulpe zijs.
An hem die galt der zonden boete
Dat hi mijn zonden vergheven moete.
Naer Christus leere gaefstu orconde
Des lichts met dinen helichen monde,
Daerna dat was verlanghen groot;
Du waers beghripere der zonde,
Dies di de coninc eerst begonde
Te benidene, ende hi gheboot
Dat men hu in den caerker sloot,
Want du hem begreps int openbare;
Der coninchinnen seere verdroot
Dattu haerre sonden waers contrare;
Bidt Gode vor mi dat hi mi spare
So langhe dat ic in desen weine
Mijn aerme ziele van sonden reine.
Zalich boven allen profeten,
Als du daer laechs, so was gheseten
| |
| |
Die coninc metter coninchinne
Ter tafelen blidelijc om eten,
Ende wilden haren tijt vergheten.
De dochter speilde om svader minne
Voor sijn tafele, dies hi van zinne
Blide was ende gaf haer een bede.
Doe riet de moeder in dien beghinne
Te heesghene uut rechter nidichede
Hu heliche hooft ter zelver stede;
Dies was die coninc eerre ende gram,
Nochtan die bede men daer vulcam.
Sonder toren of wedermoet
Sturte du daer hu heliche bloet;
Hu heliche ziele ter hellen ghinc
So claer, men waende wesen vroet
Dat Christus came in haer behoet,
Dies meniche ziele vruecht ontfinc.
Bidt Gode, den hoochsten coninc,
Johannes, martelare ons Heeren,
Dat ic mi talre goeder dinc
In desen levene moete bekeeren,
In alzo duechdeliker leeren,
Dat ic hu mach naer desen tijt
Sien in de glorie, daer ghi zijt.
|
|
Auteursrechtvrij