|
| |
| |
| |
Aen Maria.
Licht, der zonden deimsterheit,
Ic groete u, blomme der zuverheit,
Edele maecht, vulder ootmoet,
In node weist mijn ommecleit;
Nem ziele ende lijf in dijn behoet.
Sonder ghelike maecht, moeder ende wijf,
Ontfaermicheiden vul fonteyne,
Eewich beware mijn ziele, mijn lijf,
Troost mi, du best mine hope alleine,
Eer mi de viant brinct in weyne.
Alle moghen wi secghen met minnen
Edel vor alle coninginnen
Loven mach men di verre ende na;
Ja, al dat leift ter werelt binnen.
Nu helpt dattic mijn zonden dwa,
Ende ic den viant moet verwinnen.
| |
| |
Ghenadiche, ontfaermiche aducate,
Hope int leven ende in de doot,
Elpt mi dattic de zonden late;
Rouct mijns te tijt, het es mijn noot.
An uwen troost ic mi verlate,
Ets recht, want mine mesdaet es groot;
Rike mac mi ter zielen bate,
Troost mi in allen wieder wederstoot.
Ic groet u, lelie uutvercoren,
Ave Maria, zo dinghel zeide,
Noit ne was no en wart gheboren
Niemen te zulker werdicheiden;
In hu es alle ontfaermicheide.
Ic biddu, vrauwe, dies wilt mi horen,
Ne laet mi emmer niet verloren.
Tempel Gods, vercorne zale,
Ruste wan dine omoediche name;
Uute den hemele cam te dale
De Godszone in dinen lechame;
Elpt mi te mijnre zielen vrame.
Ruste zo hebstu ons ghewonnen,
Vrauwe, bi di was pais begonnen
Ende vrede, die Adam ons verloos;
Bi onzer mesdaet so was ontgonnen
Int cruus u kint met bloede beronnen,
Nemt mi in hoeden, vrauwe, altoos.
| |
| |
Al vul smerten tzwert van rauwen
Dor dine moederlike herte ghinc,
Reine maecht, alstune moestes scauwen
Int cruce daer hi omme sterven hinc
Alzoo ghewaerlike, so zijt met trauwen
Elpiche mi, talre goeder dinc;
Naer dit lijf mi ten hemelen brinc.
Vrauwe, fonteinne vul van ghenaden,
Vrauwe, die zonden mach ontladen,
Leedre alre hoochst van graden,
Laet mi den viant niet verraden;
Eer ic ghenake mine fine,
Maec mi staerc ten dienste dine.
Maria, mijn sin verlichte ende pure,
An di zo keere al mijn ghedachte,
Kent, vrauwe, hoe cranc es mine nature,
Ende twederstaen es cranc van crachte.
Leer mi, aerme creatuere,
An di te voughene mijn ghedachte.
Rouct mijns, vrauwe, ter lester ure,
Eer ic valle in der hellen nachte.
Conforterighe der zondaren,
Onze ·V· zinnen wilt bewaren.
Pine des viants es te groot;
Pijndi ons thelpene eer wi mesvaren,
Ic weet wel ons mach niemen daren;
Nu help ons, vrauwe, wi hebben noot.
| |
| |
Ic kenne mi, vrauwe, zeere mesdadich;
An hu roupic: ‘Ghij zijt ghenadich,
Nem ziele ende lijf in dijn bestier.
Ic bem van zonden zeere verladich,
Als ic mijns niet ne bem beradich.
Nemt van mi Lucifers dangier,
Int oordeel zijt mijn vrient ghestadich;
Acht mijns dat ic als een versmadich
Niet ne vare int helsche vier.’
Hier waren ter eere van Onser Vrauwen
Van Brugghe peilgrinen een deel;
Leist elke clauze so mochdi scauwen
Sonder langhe elx name int capiteel;
Telker clauze een name gheheel.
|
|
Auteursrechtvrij