|
| |
| |
| |
Het Lyden Christi.
Almachtich God, here Jhesus,
In uwen handen ghevic mi,
U helighe gracie sta mi bi,
So dat mijn bede si bereit
Tot myner zielen zalicheit,
Van ghepeinse der werelt lette.
Mine memorie ic an di sette,
So dat di bede mire memorie
Werde ghehoort in uwe glorie;
Here, uwe ghenaden grondeloos
Verleent mi, so dat ic altoos
U minnen moet in al mijn doen,
Ende ontfaet mijn orisoen.
O Here, al bem ic zere bezondicht,
Laet mir herten zijn ghecondicht
Hu zwaer torment sonder ghelijc,
Ende dat ic hier up eerderijc
Met minen tranen so bedouwe
Dat icker ne beseffen scouwe;
Mine herde herte so verbreke
Dat soe met uwer minne ontsteke,
| |
| |
Ende mi dit eewiche toeval
Niet so bedwinghe hier int dal,
Mijn ziele en si in een versamen
Ter uwer helicher werder name.
o Here, drievoudich God in een,
Stiert in mi berauwich ween,
Soe dat mijn herte met u lide,
Dat ghi u liet te Maetentide
Cussen, vanghen ende verraden,
Ende van den Joden zere versmaden
In het hoveken daer si u vonden.
Daer gaefdi u vor onse zonden
Ende zweetet water ende bloet.
Dien overvloeyenden omoet,
Die ghi daer toghet tonser vrouden,
Gerechte wi ghedincken souden;
Want ghi die God waert, here, alleine,
Gaeft u om ons te desen weine;
Wi aerme, die te zonden leven,
Nu we cuenen u niet weder gheven
Dad wi vergolden dese scout,
Die ghi gaeft om ons behout,
Niet dan een bekennen claer,
Uwer bittrer pinen swaer,
Ende dat hu elc met herten minne.
Nu helpt mi, here, dat ic ghewinne
Sulc beweenen ende sulc screien
Dat hu mijn leven moete greien.
| |
| |
o Here, die almachtich zijt,
Te Priemen daedsi u despijt,
Ende leeden u, ten selven stonden,
Versmadelike ende vast ghebonden,
Voor Pylatuse, haren prelaet,
Ende refuseerden uwe daet.
o Heere, diet al heift ghewracht
Hemel, eerde, dach ende nacht,
Ende datter binnen es bevaen,
Ghi liet u spotten ende slaen,
Als een der minster creaturen.
Nu willic mijn aerme herte puren
Van der weilden hier op eerde,
Ende van der stinckender hoverden;
Want ic aerme niet weirdich zi
Der pinen, die ghi leet om mi,
Ende ic mi hier so soude draghen,
Mijn leven en mochte u behaghen;
Dies leent mi, here, sulc toeverlaet
Dat ic ghekenne goet ende quaet,
Ende ic ghecrighe sulc een gruwen
Dat icker tquade bi mach scuwen,
Ende ic hu minnen ende kennen lere.
Al Tiertse tide, lieve here,
Waerdi ontcleet al moedernaect,
Ende onder viande gheraect;
Nochtan so waerdi selve haer vriend.
Onnoselike ende onverdient
| |
| |
Met gheselen si u tlijf dorsloughen.
Omoedelike ghinc di u voughen
Selve te stane an die columme,
Ende liet hu slaen al omme ende omme
So seere, dat men niet en sach
Dat yet gheheels an u leden lach,
Uut groter minnen ende uut trouwen,
Hu helich vleesch van duerhouwen.
Uut groter minnen ende uut trouwen,
Verleent mi, here, mijn aerm vleesch
Te dwinghene in der zonden eesch,
Ende mi dat bitter ghesel-slaen
So mijn herte moet duergaen,
Dat icker bi mijn aerme ziele
Ghecrighe uut desen aermen wiele,
Te tijt eer mi de viant plaghe.
Wel, lieve here, te Middaghe
Drouchdi selve u cruce zwaer,
Ende clomter mede up Monte Calvare,
Up den beerch van dier justicien,
Daer u die Joden bi malicien
Soe jugierden valschelijc,
Dat ghi verdrouch omoedelic.
Ghi, die alleine waert here van rechte,
Gaeft u over onder cnechte,
Die niet en wisten wat si daden,
No recht ne kende no ghenaden.
Here, ghi wistet al alleine,
| |
| |
Ende caemt in desen eerdschen weine,
Ende wildet dese pine doghen
Om ons te lossene, ende te toghen
Vulmaecte minne ende omoedicheit.
Ic aenroupe uwe ontfaermicheit
Dat soe mi so houde in dien,
Dat ic up eerde al mijn ghesscien,
Eist pine, eist anxst, eist quaet, eist zoet,
Te uwer eeren liden moet,
Ende uwes ghedincke so in desen
Dat ghi mijn hoochste gheer moet wesen.
o Here, die de zonden of dwoucht,
Te Noenen so waerdi ghevoucht
Ant cruce, dat ghi selve brocht,
Daer toe die Joden hadden ghesocht
Ende vonden bloncke naglen drie;
Sulcke pine en zach men nie!
Si sloughen u handen duere.
Dit leet uwe edele natuere,
So dat die zenuwen entie adren
Moesten buten haer vergadren,
Ende scieden in dat staercke recken;
Want zi met coorden moesten trecken
Uwe heliche aerme toten gate,
Dat voorder stont dan rechte mate.
Daer na dorsloughen zi u voeten,
o Here God, dat bitter wroeten,
Dat hu daer gaf die naghel blonc,
| |
| |
Ende des hamers grote swonc,
Die de naghel al duere dreef!
So dat u niet ant lijf en bleef
Een zenuwe, no een adre mede,
Soe en stont ghespannen an u lede.
Een crone brochten si, ghewronghen
Van scaerpen doornen, die zy zwonghen
Ende woelden u ter selver tijt
Die tacken in u heersene diep,
So dat bloed al over liep
Hu Godlike anschijn wredelic,
Daer na zi dat cruce upheven
Dat uwer herten moeste gheven
Dat sacken ende dat herde.
Dan mocht ghere pinen gheliden
Tote si u up hadden gherecht.
o Here, daer ghi hinct ghehecht
Al vul wonden ende vul smerten,
Daer cam een dorst te uwer herten,
Dat was na onse zalicheit,
Ende als ghijt zeit was u bereit
Van den Joden bittren dranc:
Galle met aysine ghemanc.
Omoedelike wildijt ontfaen,
Doe zeidi: ‘Here, hets al vuldaen.’
Hier mede gaefdi uwen gheest,
Die welcke wese mijn vulleest,
Dat ic den minen so moet gheven
| |
| |
Dat hi bi hu daer es verheven.
Hier na cam met groten ghere
Die blende Jode metten spere,
Daer hi u naer int herte stac,
Daer water ende bloet uut sac.
Dat heliche water ende dat bloet
Up des blenden oghe ontstoet
Daer hi de blentheit mede verdreef,
Ende eweliker ziende bleef.
o Here, mi doet mir herten smaken
Hu liden, dat ic mach gheraken
Uut deser zwarer deemsterheden
Van den zonden hier beneden,
Ende ic ghedincke so uwer pine
Ten laetsten come, sonder vaer,
Daer zoe u mach scouwen claer
In de glorie van uwen rike,
Van eeuwen teeuwen eeuwenlike.
o Lieve here ghebenedijt,
Daer na alse cam ter Vespertijt,
So waerdi van den cruce weder
Daer gheleit ter eerden neder.
Hu werde moeder u ontfinc,
Noit en sach men drouve dinc
Dan soe daer an u moeste scouwen;
Dor haer so sneet dat sweert van rouwen,
Daer Ancelmus vele of screef.
| |
| |
Den groten rouwe die soe dreef,
Die moete mi so comen in,
Dat icker bi ghesalicht bin,
Ende icker trike bi ghewinne,
Daer zoe bi u es Coninghinne.
Jhesus Christus, spegel claer,
Te Complien, cort daer naer,
So waerdi gheleit int graf;
Sonder u moeder ende Jan.
Sulken rouwe ende sulc leit,
Als zoe van u dede een ghesceit.
Ten derden daghe ghi verreist;
Mijns ghenadich, als ic verrise
Dat men mi metten salichen wise.
Vader, sone ende helich Gheest,
Almachtich God ende een vulheest,
Die in so groter omoedicheden
Aensaecht tverlies van hier beneden,
Doe di zonde eerst annam,
Die ghi weder hebt verjaecht,
Ende daeldet in een zuver maecht,
Ende ghedoghet hier op eerde
| |
| |
Pine, versmaetheit ende onwerde,
Ende hebt den wech ons wel verwijst.
Ic biddu, here, dat ghi spijst
Minen crancken gheest van binnen
Met duechden ende met uwer minnen.
Mijn herte voucht gedinckich tsine
Up uwe bittre zware pine;
Mine V zinnen wilt so dwaen
Dat zi nieuwer na ne staen
Ten zi mire zielen zalichede,
Ende wilt mi hoeden telker stede
Vor scande, vor zonde, vor scade,
Met uwer godliker ghenade.
Al deser werelt tribulatie,
Daer toe der vianden temptatie,
Daer tjeghen gheift mi cracht ende macht
Dat ict verwinne dach ende nacht,
Ende dat ic hier sulc leven leede
Dat ic van u niet en sceede,
In moet u scouwen in u rike
Van eeuwen teeuwen eeuwelike.
|
|
Auteursrechtvrij