Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 55]

Liederen.

I^(*). [Here God, wie mach hem des beclaghen]

Here God, wie mach hem des beclaghen,
Die sine ghenouchte crijcht op erde;
Hoe mach hem dan den tijt behaghen,
Die nie ghewan daer hi na gherde!
Hi es te voet, tgheluc te perde,
Met rechte lijt sijn herte pijn;
Want elc, ende ec neemt gerne tsijn.

Ic weinsche hem heyl op elcken dach,
Die sinen boele hout stede ende trouwe;
Maecht hem gheburen of en mach,

(*) De melodíen, welke vóór elke lied in het Hs. zich bevinden, hebben wy op steen doen teekenen en in fac-similen onder een verzendings-cyfer hier achter bygevoegd.

[p. 56]

 

Dat men geen onsteide an hem scauwe.

 

Ic gheve mijn steide der liefster vrouwe,

 

In wien dat rust die hertze mijn;

 

Want elc, ende elc neemt gerne tsijn.

 

 

 

Wi maecht beniden eenich-zin

 

Dat lief ende lief te zamen gheren;

 

Want alle bliscap vint mer in,

 

Ende ooc en can ment niet gheweren.

 

Tzwaer, het mach elker herten deren

 

Dat niders hier in doen venijn;

 

Want elc, ende elc neemt gerne tsijn.

 

 

 

Men can ghelijc ende onghelijc

 

Met vruechden voughen niet in eyn;

 

Maer altoos es in vruechden rijc

 

Lief bi lief in trouwen reyn.

 

Een kerel ghert der vruechden gheyn,

 

Hi mint den scat, spise ende wijn;

 

Want elc, ende elc neemt gerne tsijn.

 

 

 

Selver, gout ende dierbaer steine

 

Jeghen een wivelic aenzien,

 

Dat prisic zeker al te cleine;

 

Want ic sghelijcs bezeffe in mien.

 

Mijn hertze en can di nicht ontsien,

 

Ic ghere vor al die hulde dijn;

 

Want elc, ende elc neimt gherne tzijn.