Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

X. [Vrouwe, wilt des in dancke ontvaen]

Vrouwe, wilt des in dancke ontvaen
Dat ich di sonder avelaen
Dienen wille in trauwen reyn;
Mijn zin, mijn moet aenstu ghevaen.
Mijn hertze en can di nicht ontgaen;
Ic blive dijn eighin vry allein,
Up erde en anich liever ghein.

Ic blive di waerlijc onderdaen,
Du gheifs mir vruecht, want ich en aen
Ander vruechden groos no cleyn.
Mijn hope es sonder twifel waen;
Want al mijn leit constu verslaen.
Vrauwe, wilt des in danke ontfaen, enz.

Doet mer anschijn des ich vermaen,
Een woort daer ic mach in verstaen

[p. 67]

 

Troost up mijn hertzen weyn;

 

Aenstu ghenade an mir ghedaen,

 

So woldic hertze ende zinne dwaen

 

Van alre vruecht entrauwen neyn,

 

Met vruechden eewelic gemeyn.

 

Vrauwe, wilt des in danke ontfaen, enz.