Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XXXV. [Vrient no vrient ne es so goet]

Vrient no vrient ne es so goet,
Bi dat ic mi bevinde,
Wil elc niet wachten anders moet;
Ghelijc den jonghen kinde
De jonst en neimt zaen inde.

Daer deen vrient duer den andren doet,
Op dat elc wel verzinde,
Sone heist daer vreemtheit gheven spoet.

Vrient no vrient ne es so goet,
Bi dat ic mi bevinde,
Wil elc niet wachten anders moet.

Steidich ende onsteidich bloet,
Staet vaste als riet in winde,
Als mi eist ebbe, als mi eist vloet;
Die ontstede eerst beginde,
Ic wane hi nooit ne minde.

Vrient no vrient en es so goet, enz.