Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 94]

XXXVI. [Hoe soudic yemen vruechden geven]

Hoe soudic yemen vruechden geven
Of ic selve ghene en aen;
Sorghen, peinsen es mijn leven,
Des moet ic lust en vruechden laen.
Al wildi nu om vruechden gaen,
Si sijn mi verre ende onghereit;
Gheen dinc vor lust ende vroilicheit.

Dus es mijn hertze in zorghen bleven,
Mijn beste zeker es een waen,
Mijn hope es al een twifel sneven,
Dus moet mijn vruecht aen wanckel staen.
Mochtic met zorghen leit verslaen,
So ware mi allen rouwe ontseit;
Gheen dinc vor lust ende vroilicheit.

Hoe soudic yement vruechden geven, enz.

Aen ordine hevet mijn herte up heven,
Dats zwart dat heift soe anghedaen;
Een graeu doet soe daer binnen cleven,
Dit heift zoe ervelic ontfaen.
Hoe salsi dan haer van zorghen dwaen,
Want zwart es rauwe ende graeu aerbeit;
Dus heift zoe lust no vroylicheit.

Hoe sal ic yemen vruechden geven, enz.