Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 114]

LIII. [Een wijf van reinen zeden]

Een wijf van reinen zeden,
Vulmaect van allen leden,
Hovesch ende vroet,
Die heift mi ghebeiden
In ghestadicheden
Te voughene hertze ende moet;
Quaet aeste es al ontspoet.

Doe seidic: ‘Werde vrouwe,
Ghestadich ende ghetrauwe,
So willic emmer zijn,
Up dat ic trauwe gelauwe.
Nu blivic in den rauwe,
Men doet mi geene anscijn;
Verlangen doet mi pijn.

Dat wijf van herten reine
Die sprac: ‘Die minne es cleine,
Die verlangen doet.
Mindi anders geine,
So blijft met haer ghemeine,
Gheift u in haer behoet;
Quaet aeste es al onspoet.’

[p. 115]

 

- ‘Vrauwe, in caent gelaten,

 

Al soudser mi omme haten,

 

So heift de hertze mijn.

 

Ic trueren boven maten,

 

Ic claghe en mach mi baten,

 

Niet een vingerlijn;

 

Verlangen doet mi pijn.’

 

 

 

Si sprac. ‘Ghi sult u houden,

 

Vroilic ende verbonden,

 

In der minnen gloet.

 

Al souddi u bescouden,

 

Ne latet niet vercouden,

 

Na tzuere comet tzoet;

 

Quaet aeste es al ontspoet.’

 

 

 

Doe andwordic hare:

 

‘Bi den goeden jare,

 

Ic ben een arem swijn.

 

So waer ic henen vare,

 

In werde niet geware,

 

An haer al sulken fijn;

 

Verlangen doet mi pijn.’

 

 

 

Si sprac: ‘Die wil becliven

 

In te minnene wiven,

 

Die wachte na de vloet,

 

Ende doe sijn sceipkin driven.

 

Laettijt te lange bliven

[p. 116]

 

En doet hem nummer goet;

 

Quaet aeste es al ontspoet.

 

 

 

Nu laet ons wachten alle,

 

Als ons de tijt gevalle,

 

So wilwi wacker zijn.

 

Dat men ons niet vergalle:

 

Die tpaert heift binden stalle

 

Verware sijn slotelkijn;

 

Verlangen doet mi pijn.