Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

LII. [Wat dinge men met herten doet]

Wat dinge men met herten doet,
Dan dar men niet verwerken,
Ende anders hevet crancken spoet,
Dits openbare int merken.
Wat sal een voghel sonder vlerken,
Die bliven moet bin zinen sperten?
In wil niet doen, en si met herten.

[p. 113]

 

Met herten willic werc bestaen,

 

So ne sal mi niet verlangen;

 

Verlangen comt hem dickent aen,

 

Die anders werc bevanghen.

 

Met herten mach men dies ontgangen,

 

Verlanghen brinct al werc te smerten;

 

In wil niet doen en si met herten.

 

 

 

So waer hem binden herten twee,

 

Eendrachtich sonder sceiden,

 

Daer deen den andren niet ontgee,

 

Die moghen vroylic beiden.

 

Met herten wil ic mi bereiden

 

Daer tsoe, ondanc der niders perten;

 

In wil niet doen en si met herten.

 

 

 

Here God, wilt hem ghehingen das,

 

Die hem met herten bindet,

 

Dat elc wel houde zinen pas,

 

Ende sceidens niet bewindet.

 

Hout stede ende trauwe, die trauwe vindet:

 

Trouwe ne sal mi niet ontverten;

 

In wil niet doen en si met herten.