Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 212]

CXXXI. [Neimt mir dan twifel dijn ghenede]

Neimt mir dan twifel dijn ghenede,
So sinc ic aerm man ghestede;
Waer tzo es mir dat leven goet?

Ich aen mich eighin gheil ghegheven
Der liefster, die ic ye ghesach,
Ende ich en can niet anders leven
Dan huer ghenoucht, die mijns vermach.
Dat bistu, vrauwe, die nacht ende dach
Alleyn bist vast in minen moet.

Neimt mir, enz.

Alware die werelt mijn alleine,
Ende niet dijn gonst, wat haddich dan!
Mi ware veul liever, liefste reyne,
Das du mir gons, das ich di gan;
Ende in wil nummer, noch en can
Dat anders si, wes ghi mi doet.

Neimt mir, enz.

No hier, no daer, waer ich belende,
Ne vindic vruecht, no troost, no heil;
Ach, ware des tzwivels, vrou, een hende,
Ende ich der hofen creighe een deil,

[p. 213]

 

So ware mijn hertze in vruechden gheil,

 

Wes ich nu doe, dats jeghenspoet.

 

 

 

Neimt mir, enz.

 

 

 

Minlich, lieflich, uutvercoren,

 

Vor al dat of de weerelt leift;

 

So lieve een wijf was nie gheboren,

 

Nochtan mi tzwifel danc ontgheift.

 

Hope, mi al vergheten heift,

 

Ic roupe ghenaden, beilde zoet.

 

 

 

Neimt mir, enz.