Poëziekrant. Jaargang 3

Oude lente

De regen heb ik aangeraakt,
mijn mond geopend
op het zoeterige hars der takken.
Het qeurt antiek.

Druppels smelten.
Jonge nerven
zwellen als aders
op de weke schedel
van een zuigeling.

Vogels zingen voorhistorisch.
Rauwe rust.
Een argeloze leugen
weggesust.

De vlinder is zijn bloesem kwijt,
het embryo wordt dier.
De lente sterft
in stille flits
en ver gedonder.

Haar ziel een wilde parel,
wit van ademnood,
gegroeid van uit het leven,
geworteld in de dood.

HILDE MALFAIT