Poëziekrant. Jaargang 3

Voor de moeder
- 2 -

Ze reist niet mee, mokt, blijft
met ontstoken benen.
Haar ogen staan al stijver,
de handen vechten nog.

Ze groeit niet meer.
Ziekte breekt binnen, klemt
elk zichtbaar woord.

Toch is haar waarheid niet
anders dan de mijne.

Zachtjes loopt ze in mezelf
uiteen.

KOENIE FABJAN

Uit de nog niet verschenen bundel ‘Afwerend Gebaar’