Poëziekrant. Jaargang 3(1979)– [tijdschrift] Poëziekrant– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende Het geheim van de eik voor Jan Van den Weghe Ik ga de lange weg en kom de bomen tegen, die vragen naar mijn naam. Ik staar de groene wachters van de tijd heel even aan, en stamel dan verdwaasd dat ik mezelf niet ken. De hoogbejaarde eik, doorgroefd, verweerd, maar stoer van stam, monkelt, fronst, begrijpend. In zijn kruin fluistert de wind dat ik doorbroken heb de toverring van 't weten. De eik verklapt me zijn geheim: dat ook hij na al die jaren - hij, wiens horizon veel verder ligt dan die van berken, beuken en platanen -, dat ook hij na al die jaren nog alleen maar toegroeit naar zichzelf... ROGER VANBRABANT Vorige Volgende