Poëziekrant. Jaargang 3

Het geheim van de eik

voor Jan Van den Weghe

Ik ga de lange weg
en kom de bomen tegen,
die vragen naar mijn naam.
Ik staar de groene wachters
van de tijd heel even aan,
en stamel dan verdwaasd
dat ik mezelf niet ken.
De hoogbejaarde eik,
doorgroefd, verweerd,
maar stoer van stam,
monkelt, fronst, begrijpend.
In zijn kruin fluistert de wind
dat ik doorbroken heb
de toverring van 't weten.
De eik verklapt me zijn geheim:
dat ook hij na al die jaren
- hij, wiens horizon veel verder ligt
dan die van berken, beuken en platanen -,
dat ook hij na al die jaren
nog alleen maar toegroeit
naar zichzelf...

ROGER VANBRABANT