Poëziekrant. Jaargang 3

[Gedichten]

Duister en dierbaar de leegte

Ik spaar de tekens, de wonden,
de pestpracht van een ontaarde verbeelding.
Ik droom een vuur gestold in louter raken
en gooi mezelf te pletter.

Ik heb de woorden gekalkt, de oudste
vriendschap verzilverd en zoveel is krom
in het lijdeaam verbijten van pijn.

Omring mij, omring mij met stenen,
met leugens en liefde, wanhopig verweer.
Ik zal geen namen meer zoeken,
geen glans herkennen. Duister en dierbaar
de stilte, de leegte en laatste ontferming
van dood.

Zo was ik. En wie me nog wil vinden
in zomerse straten: ik ben het huis ontvlucht,
mijn huid verloren; in bevroren steden
zoeken glazen mensen een onderkomen.

Maar tussen hen in, waar ik ook kom:
bladdun en ijzig keert mijn schaduw zich om.

Ik herinner jou

Ik herinner jou in het puin van mijn handen
en in een winter die rond mijn ogen woont.

En nog steeds roep ik jou niet.

Nog steeds adem ik langzaam en onbedwongen; kil.

Zoals de sneeuw ingetogen de stad inneemt
zó zwijgend proef ik oude dagen
en weet: de zomer van de2e tederheid
werd de nek omgedraaid...

En nog steeds roep ik jou niet.

Langzaam veeg ik krijtstof van mijn huid,

van je voorhoofd de ogen, de zoveelste

dubbelganger verborgen.

Scheur ik kwijtbrieven.

Scheur mij.

Weglopen betekent de hond in de hoek wonden likt,
betekent rennen op twee krukken
en de valreep mis verstaan.
Koud de maan: uit haar dijen snijd Ik glas,
verpulver alle sterren tot een lege hemel spiegelt in het oog.

Van nacht alle verhalen

Van dag de ijlende wind

die door de huizen rent

als door mijn vingers pijn.

Bea de Longie