Poëziekrant. Jaargang 3

Achiel Janssens / Lente

weer ligt het land
gespreid
en wacht,
maar zij
die mij redde
uit de brand
der jaren
wordt oud
en noemt zich
nacht.

moeders staan van verleden
vaak stijf.
vermoeid houden zij eerste kreten wakker.

met sterfte in het bloed
kijken zij de vader in
en geven hem namen: verzamelaar van wapens,

houten ridder,

patser van in den beginne.

'savonds:
zij zijn van droefheid
een steen.
zij vernemen
hoe nacht op nacht
de kinderen boven het huis uit groeien.

meer nog
hoe fataal de eerste waggel
is ingeruild voor uiterst lopen.

meer nog
hoe zij hinniken in woorden;
in die woorden
een heet, blind paard een bakkes aanbinden.

de moeders denken: mijn kinderen,

hun vel is het vel van een ander.

hun wortels woelen

in grond onder andersmans ploeg.

hun praten is dik en vet,

als kwabben slijk.

zij rijden dwars over mij been.

werkelijk,
moeders zijn strak getrokken vrouwen.
alleen gelaten
raden zij schimmel in de buik,
kalk schurend langs wanden,
flarden vlies.

er zijn dagen
waarop zij weerom de sintels gloeiend blazen,
hun huid tot in de nok uitrekken
en sidderend,
een zuil van een kreet,
de aarde wegstoten,

inderdaad,
moeders zijn nooit helemaal
ten einde toe.

ABEL KAT