Poëziekrant. Jaargang 3

Weerzien

1

Spermalie teruggezien.
De hitte stak vingers in de ogen.
Wolken sloegen met vuisten
de lucht, stootten het licht
door bomen en blauw.

De oude ruimte, waarin rechtstaan
dronken maakt, leefde nog.

2

Mijn vader: buigzaam tast hij naar de aren,
zet sappen vast onder zijn voet,
bevrijdt water in de bladeren, en
laat de zeewind drogen op zijn rug.

Hij kijkt me, als altijd, tot de einder aan:
een leven lang dit gewest volgeladen,
van groeien is hij zelf oud geworden.

Straks, een winter ver, zullen de cellen
tot overleving met de koude onderhandelen.
Ik wacht wie sterker is.

GUIDO VANHERCKE