Poëziekrant. Jaargang 16

[p. 19]

Dana Hokke
In memoriam matris

Dood spoor

Alleen achter glas
beweegt nog een wereld
het weer van vandaag
of morgen.

Binnen verloopt het leven
onmerkbaar onmerkbaar
leunen de dagen
naar elkaar over.

Niet veel meer zeggen
woorden woorden
liefde alleen is
een dunne deken erbij.

Dit is het stille seizoen
van wie langzamer sterven
dan de verwachting.

Schijngestalte

Aaide een poes onzichtbaar op het laken
en wat moesten de kinderen nog zo laat
op straat? Ga ze toch roepen, vlug.
Ze had toen ik de bloemen binnenbracht
haar ogen dicht: O dankjewel heel mooi.
Zoals ze had geleefd.

Haar woorden gevormd naar de oren en wij
naar de ogen, omdat zij de mensen wist.
Zichzelf ook een model, speelde piano
op een vleugel, schikte boeketten in
antiek chinees, met aan de achterkant
een scherfje af.

Tot in het derde geslacht

Toen ze gestorven was haalde ik alles
overhoop wat altijd op te dunne poten
wankel had gestaan de bijzettafeltjes
omver stoelen ernaast de laden achter
het fineer vandaan het zilver theeservies
plat op de grond.

Tot ik vond
waarom zij niet anders heeft kunnen doen
dan ons omgeven met fatsoen een vesting
tegen elk gerucht, ons door de straten
laten gaan als vreemdelingen iedere dag
opgewacht of woorden ons hadden ontzet.