Poëziekrant. Jaargang 16

Henk Zwiers

Breking

Zoals je gedachteloos
kijkt naar een vrouw
die zich opmaakt zonder
oog voor het haar
omringende

en je afwezig
wacht tot ze
terugkeert in je
bestaan, zo

verrast word je,
als in de verwerende
spiegel, kwikzilver
doorschijnend, zij
onverwacht lacht

en het is
niet dezelfde
die je verliet.

In het voorbijgaan

Liefste, nu ik naar je kijk,
later en met andere ogen,
zie ik meer en meer

mezelf aan de rivier
waar zwaluw en wilgeblad
zomer en wind voltooiden.

Zo schreef ik; in de uiterwaard
graasden paarden, vlijden
af en toe hun hoofden langs
elkaar, huid kastanjeglanzend

van ragfijne nevel, leven dat
onder bruggen vloeiend
overging in verte.

Zo zag ik je maar eenmaal
aan de oever zingend
baden in dezelfde rivier.

Passé

Zoals het moest komen, zo
komt het moment dat ze
gaat; met wat er van is
gelaten, gaan dagen,
gaan nachten, niet meer
gewogen, op in zwijgen.

In de kamer, gezicht
afgewend van een leven
voorbij tafel en bed,
meet je af wat onaf is
aan niets en iets is er
anders, allesomvattend.

In wat je aanraakt,
hecht zich een ogenblik,
tot het je loslaat
en daar laat staan.

Ontbijt met uitzicht

Ochtend op het land, eiken
tafelblad nog nat van dauw,
een vrouw zet borden neer,
legt in een mand het brood,

staat even stil met het bestek
en luistert naar het fluiten
van een snelle vleugelslag,
houtduif verlaat zijn tak,

de naaktslak trekt een
zilverspoor in gras,
een vroege vlieg gonst
in een web verweven.

Ze denkt aan wie ze was
vannacht, met liefde;
zo wordt de dag
ontvankelijk voor leven.