Poëziekrant. Jaargang 16

[p. 42]

Karel Sergen

het appeltje van newton

een veld van honderdtwintig jaar. vette leem.
valavond. de stoppels nog balorig recht.

woelmuizen hogen de grond,
spitse tanden, vraatzucht en chagrijn.

de maan schijnt desolaat, een lege wind.
motregen. hoeken bepaald,

bestaansrecht opgemeten.
wereld.

treures in maart

nog denk je, water van het park,
je eenden zijn al slapen.

opzij, een bank met vijf horizontalen.
zij nodigt mij, ik ben de dichter.

ik kijk naar een lichtvlek die kaatst die wiebelt,
sta bij een boom die vreemd, die dakloos is.

zijn platte kruin een hersenspinsel, ik schrik.
zou dit van 't snoeien zijn, denk ik.

illusie

zoals wanneer je stapt en je voeten
net niet de grond raken en je hoofd
op je nek voortdrijft, een schaapjeswolk.

zo is het niet. je weet te veel.
het is zoals een stripballon
in een prentenboek van iemand

die je kent. je leest mee
en weet niet dat je leest.

door elkaar

zo zou ik je nooit kunnen strelen.

jij doet alsof. je bent ook al heel de dag geweest.
je hebt zoveel overeind. ik neem een uur, langer nog,
spreid. ik neem je overal, dring niet - ik heb de tijd -
terwijl ik overkom en strijk. je bloost, wijkt.

ik druk niet, schaad niets, je had zoveel overeind.
talm. sus je dieren. roer het water, blijf.
het lijkt of ik daal, jij stijgt. wij schuiven,
raken verzameld, overrompeld, niet beheerst.

tot jij ten einde tegen me opvrijt, me verplicht.
ik ben de donkerman. als ik ons vind, ben jij al weg.
ontsnapt. je schijnt aan het andere eind van deze wereld.
niemand die mij daar ziet.

zo zou ik je strelen.