Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 12]

Gastdichter

Peter Verhelst
Suckers of authority

(...)

Is de regisseur gestorven?
Kan de taal zelfmoord plegen?
Heeft de zon een bewustzijn?
Zo retorisch hebben wij onszelf niet eens kunnen bedenken,
desgevolg moet er
toch iets van aan zijn. Deze moleculenzwerm
die wanhoop uitgevonden heeft. Die homp
die zwelt onder ons
borstbeen en ons radeloosheid
toedient. Zin:
‘Wat zijn je afmetingen, jongen?’ Antwoord:
‘Blowen is mij liever dan injecties.’ Zuigend
op devotie. Tastend naar de meisjesbleke stilte onder het
lawaai alsof er niet gestorven kan worden. Oplichtende
dataclusters. Of taal zelfmoord kan plegen? Iedereen
doet zijn best om het allemaal te bevatten. Is het mogelijk
taal te gebruiken zonder historisch besef? Als
vegetatie? Zelfs zonder ontaarding? Iets planetairs ten
dienste van de wetenschap? Dat iedereen iets had moeten doen
wat hij/zij is
vergeten, zo kijken ze, met opspelende kiezen. Dit is het
hotel van de lachwekkende verhaallijn. Ingehuurde
dragers van willekeur, meerloopse lichtpistolen
in de keel. Spookschrifttatoeages. Interacties. Kleurgra-
fieken. Masoniet, polymeer, bladgoud, vinyl, brons. Met melk
overgoten. Centrifugaal gesproeid licht. Kernloze
sterrennevels. Is er iemand in staat om dat gedrag te
definiëren? Aan de hand van schokwapens? Manipulaties? Jongens
met een ingebouwde bom dansen
zoals matrozen
met hun droefheid. Aders strekken zich uit
onder een tong. Gedronken
wordt er naar een beëindigend delirium toe, tot het lichaam
het lichaam schuddend verlaat. Iedereen doet zijn best

[p. 13]

 

om in deze bioscoop te figureren. Te staan

 

zoals ze staan, alsof ze daar werden geplaatst of alsof

 

dat post-Nietzschiaans landschap hen intraveneus kreeg

 

toegediend. Achteraf. Altijd achteraf. Als bomen wuiven

 

ze, hun wortelharen hemelwaarts. Knabbelend

 

op mogelijkheidspillen. Werden ze daardoor fragmenten

 

van een computergrafische weergave van de Mandelbrot-reeks?

 

Door een facetoog bedacht? Een glimpen-

 

mozaïek in dienst

 

van de Insurrectie? Nooit voltooibare curves

 

zouden ze beschrijven. Hysteresis. Bakoenin

 

aan de muren ophangend. Nooit alleen, altijd in gezelschap

 

van schaterende pijn, dat fractaal

 

universum. Deathflash. Het lichaam van een liefde

 

als een nature morte. Ondertussen betast een buurman

 

in een kelder verwonderd

 

de fopspiegel

 

als zoekt hij achter de spiegel

 

een verchroomd, tinnen hart, terwijl hij alleen maar een

 

andere spiegel kan vinden en bij wijze van lichaamsbeweging

 

die spiegels kapotslaat, terwijl uit elke scherf een nieuwe

 

spiegel groeit. Sisyphus

 

achterna. Wat

 

ik ondertussen aan moet

 

vangen met het meisje dat tegen mijn lippen wiegt

 

als een glas bloedrood

 

opstijvende gelatine? Films bekijken? Plug in

 

achterhoofd en beelden

 

die een nieuwe bloedsomloop

 

verzinnen verzinnen? Haar bespieden als ze slaapt? Ogen laten

 

zwemmen? Als een boog haar rug opspannen? Kunst bekijken? In

 

een aria uitbarsten? Verchroomde ledematen aan de muur

 

betasten? Vissen voederen? Een dooie rat vertroetelen? Of toch

 

een Franse kus?

 

 

 

(...)