Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 2]

[Nr. 3-4 - jaargang 20 - mei-august 1996]

Claus

Barbara Hamby
Delirium⁺

Foto Patrick de Spiegelaere

Net voor ik flauwviel in het restaurant die avond,
was ik jou een verhaal aan het vertellen over een gek
die ik eerder op de dag zag
toen ik naar huis liep na mijn balletklas
vlakbij de Piazza Santa Maria del Carmine.
Nadat ik de brug van de Santa Trinita overstak
en nog even keek naar Ghirlandaio's fresco's
van de Sassetti-familie
en mij toen afvroeg hoeveel vrouwen
jong en rijk genoeg waren
voor de doorzichtige kanten cowboyhemden
in het uitstalraam van Gianni Versace
in de Via Tornabuoni
aan de kruising van de Via de Calzaioli
en de Via del Corso,
liep ik in het rumoer dat bijeengeroepen was
door een bebaarde man die over en weer sloop
en iets schreeuwde in het Italiaans, natuurlijk,
en met zijn armen wapperde.
Elke keer hij zich omdraaide
stak hij zijn ene hand naar beneden
klampte zijn kruis vast
en trok toen zijn lijf in het rond
alsof zijn heupen een kwade hond waren
en zijn geslacht een riem waar hij aan snokte.
Na elke draai sloop hij verder en sloeg om zich heen
tot het tijd was om weer te draaien.
Nu, dat trachtte ik uit te leggen en onze pizza komt
en ik neem een hap maar hij is te heet,
zo, wat doe ik? Ik slik de hap in en hij is te heet
en ik denk: hij is te heet,
en mijn stem vertraagt alsof zij een opname is
op een traag smeltende tape en het tafereel
in het restaurant begint te wijken,

+ Barbara Hamby won de 1994 Vassar Miller Prize van de University of North Texas Press. Haar bundel De getatoeëerde baarmoeder is eerder dit jaar verschenen.

[p. 3]

 

in de verte zie ik de bebaarde man razen

 

op straat,

 

dan dichterbij maar snel wegebbend: jij

 

en de lange gang van het restaurant,

 

dan is het alsof ik in een holte achter mij val

 

de holte die er altijd is, alhoewel ik geleerd heb

 

haar te negeren,

 

maar nu ben ik aan het vallen,

 

eerst door een tumult van rode kamers

 

dan gouden, groene, blauwe, donkerdere

 

tot ik eindelijk in de zwarte kamer drijf

 

waar mijn gedachten kunnen rusten.

 

Ik word wakker in de keuken, ik lig op een houten bank

 

en jij en de ober staren naar mij.

 

‘Ik voel me goed’, zeg ik alhoewel het is alsof

 

ik mijn gedachten uit een diepe waterput moet hijsen.

 

De ober brengt mij een kop soep

 

die ik niet wil, maar het geeft niks want

 

de lichten vallen uit en een man aan de tafel naast ons

 

zegt: ‘Primo quella signora ed ora la luce’

 

wat betekent: eerst die dame en nu het licht,

 

en het is zo donker dat ik mijzelf niet kan zien,

 

noch jou, en ik voel me alsof ik moet draaien en

 

een waanzinnige stem rijst uit mijn maag,

 

en schreeuwt: waar zijn wij eigenlijk

 

en wie en wat en waarom?

Hugo Claus verzorgt in deze rubriek ‘vertalingen van veronachtzaamde of onbekende dichters’, die hij tevens in een biografische noot situeert.