De Revisor. Jaargang 14

[p. 49]

Fons Kok

Vanitas

In het museum Boerhaave spant
een karkas uitgebeende feiten.

In dit kabinet breekt
de stille adem van vogelveren
achter de luchtdichte hypnose.

Hier hangt de wijding van het niets-
ontziende weten op hak en tak.

Ik weet de wereld dorstig voedster
van de wreedste rivier, waarin
schuchter een dier doodop drift is.

Een harteloos vermoeden omvat
eb en bloed van mijn lichaam.

Herfst

Het bos is vol mensen,
en toch, ik ben het,
die mijn stilte bevuil.

Deze stilte is geen man
of vrouw, noch de ruimte
waarin de steen donker
in de vijver staat,
die ons ment en maant.
Deze stilte is van
voor die tijd.

Het water is massief,
en toch, ik ben het,
die daar buiten sta.

Onder de spiegel dempt
het koper van bladeren
de zwart geaderde
omhelzing van het veen.

Daar peil ik het oponthoud
van licht en roep mezelf aan.

Maar mij trekt de vlucht
van vogels ver buitenwaarts.