|
| |
XLV
Hier beghint dat leste deel
Van desen laetsten bouc gheheel
Ende spreict van bliscepen .vij.,
Die marie hadde in dit leven,
De welke wij sullen te haerre ere
Dat die vianden niet verbliden
In onse droufheit tenighen tiden.
Hoe goed ende hoe bequamelijc
Dat gods moeder van hemelrijc
| |
| |
Dese dienst [es] ende dese lof,
Exempel hebben wij hier of
Van enen priester, daer ic of las,
Die tot marien devoot was.
Dese priester, dese helighe man,
Daer ic hier nu of began,
Plach die bliscepen van marien
Menichfout, des dar ic lyen,
Te verpeinsene in zijn ghedochte,
Also hi devotelicste mochte,
Ende plachse te eerne mede
Met goeden zanghe, met zoeter bede,
Ten alre besten, dat hi mach.
Nu gheviel up eenen dach,
Dat hi met ziecheden wert bevaen,
Zo dat hi stervens was in waen.
Ende hi began ten selven stonden
Te verpeinsene zijn zonden,
Ende als hi die hadde over zien,
Wart hi droevende zere van dien,
Dat zo bezondich was zijn lijf,
Ende sprac them selven: ach keytijf,
Wat zal ic zecghen ter andwoort,
Als ic zal comen rechte voort
Ten vonnesse van gode almechtich,
Die zo wreet es ende gherechtich,
Daer ic rekeninghe zal gheven
Van alden werken van minen leven,
Van woorden ende van ghepeinse mede
Ende van des tijts gawelooshede?
Ende rechte voort daer nare
Wart die goede man gheware,
Dat onse vrouwe quam te dien.
Ooc heift hi an hare verzien,
Dat zoe quam om zijn troost te zine
Met zoeter voos / met bliden anschine,
Ende sprac toter zelver tijt
Tot desen man / verblijt, verblijt,
Goede zuene ende ghemint,
Ne wilt droeven niet een twint.
Ic come di te troosten al bloot
Nu in dijnre uterster noot.
Du hebs mi dicken in dit leven
Bequameliken dienst ghegheven
| |
| |
Met dattu dickent daets zo zere
Minen bliscepen alsulke eere.
Dat men ghedinket tenighen tide
Miere bliscepen /. ic des verblide,
Dat mense leest, zingt of hoort
Of vertrect / verstaet die woort.
Ende om dattu die bliscepen mijn
Aldus ghedinkende hebs ghesijn
Ende ghedaen zo grote eere,
Ende gheleeden die zonder fijn
In deweghe blisceip des zuens mijn.
Hier bi zullen wij gherne eeren
Dese bliscepen ende reciteeren
Ende lesen ende zinghen over waer
Dese bedinghen die hier volghen naer.
Maria moeder gods, verblijt,
Want ghi in weeiden rike zijt,
Want dinen bliscepen groot
Was noyt ter werelt dijn ghenoot.
Vrouwe, ic bem wel zeker des,
Dat gheen man zo wijs en es,
Die uwe grote bliscepen al
Te vullen zecghen mach of zal,
Maer boven dandre bliscepen meest
Pine ic met al miere vulleest
Te eerne bliscepen zevene
Die ghi had in uwen levene.
| |
| |
Die eerste bliscap zekerlijc
Die was groot ende onpeinselijc
Ende van vruechden harde groot,
Doe u onse here god ontboot
Bi grabiel, die di dede horen,
Dat onse here di hadde vercoren
Die ye ter werelt ontfinghen lijf.
Ende dat hi dor ons woude ghetemen
An di menschelike vleesch te nemen.
Ende als du dus hads ghehoort
Vanden inghel dese woort,
Ende uwe ziele daer toe consent
Hadde ghegheven . es mi bekent,
Den boodscepre van deser dinc,
U helighe lechame doe ontfinc
Den levenden gods zone also houde,
Die daer in u dalen woude.
Dus es u lechame, als ic merke,
Gherekent bi der heligher arke,
Die vanden houte ghemaect was,
Dat chethijn hiet, also ic las,
Daer ic u wel of dede horen
In den eersten bouc hier voren
Ende dijn ziele beteekent mede
Die guldine cruke, daer ic of zeide.
In dese cruke ende arke / elc versta,
Zo was hemels broot manna.
In di was levende hemels broot
Dat neder daelde in dinen scoot
Vanden hemele . waer bi ic dan
Versta u kint, god ende man.
Die bediedde, vrouwe goede,
Wileneer die droghe roede,
Dewelke bloeyede om aarons bede;
Tvlies van gedeoene mede,
Dat hi begherde te ziene nat
Van shemels douwe ./ di bediet dat.
Die voorseide droghe roede, die bloeyede
Jeghen nature ende groeyede
Uter ghiften gods speciale,
Ende du waers bevrucht te male
Bi shelichs gheest wilcueren
Boven den lope der natueren
| |
| |
Dit vlies, daer ic of zeide, dat
Van shemels dauwe wart nat,
Daer al die erde / es mi bekent,
Droghe bleef, diere lach omtrent.
Ende du, edele vrouwe weert,
Waers van onsen here begheert.
Boven allen vrouwen hi u minde
Ende waers vervult met gods kinde,
Ende gheene vrouwe levende was,
Die werdich mochte wesen das.
Des mach men di met rechte scriven:
Ghebenedijt onder alle wiven.
Bi deser bliscap ende vruecht
Biddic u, vrouwe, dor uwe duecht,
Dat ghi bidt uwen lieven zone
Over mi . waer bi die ghone
Moete ghewerden te verbliden,
Ende hoeden mi in die leste noot
Voor der zielen eweghe doot.
Twelke den lieden al ghemeene
Die almoghende here verleene,
Jhesus kerst, marien zone,
Die metten vader inden throne
Ende ooc metten helighen gheest
Leift ende regneirt in een vulleest,
Als een god ghebenedijt. amen.
| |
| |
Ons heren jhesus moeder goet
Verblijt, ende weest ghegroet,
Die bi der zonne bediet es,
Want dijn helighe lijf vul es
Van bliscepen, reyne beilde,
Ende ooc mede van groter weilde.
Maer werde moeder, ic weet albloot,
Dattu hads ene bliscap groot,
Als ghi uwer nichte elyzabeth
In uwen aerme naemt alte met.
Ende zoe ooc bevrucht was dan
Met haren zuene sinte jhan,
Ende dat kint van vruechden bequame
Verblijdde in ziere moeder lechame.
Dine helighe ziele magnificeerde
Gode menchfout ende eerde
Ende dijn gheest die verblide
In dinen god ten zelven tide.
Zanc van bliscepen te diere stont.
Dijn zuver lechame was een vat
Van balsamen, ic weet wel dat,
Daer god onse here, dats waerheit,
Zine hemelsce balsame in had besteit.
Du bes vrouwe die vierighe doren,
Daer ic of zeide hier te voren,
Ende nochtan groene bleef, als ic las,
Ende du drouchs gode ./ nochtan daer om
Verloorstu niet dijn maghedom.
Du bes dat besloten hovekijn,
Daer alle die goede crude in zijn.
Dijn sloteldragher was el gheen
Dan die drievoudich es / ende een.
Een zuver wijf heift di bediet,
Queecte ende bleef onbesmit.
Ende ghi queecte, dats ware dinc,
Neghen maenden shemels coninc
In uwen helighen lechaem dan
Ende ghi bleeft onbesmit nochtan
Altoos ./ ende zuver maecht.
Hoe dat ghine ontfaet ende draecht
|
|
Auteursrecht onbekend