Biblia, dat is: De gantsche H. Schrifture, vervattende alle de canonijcke Boecken des Ouden en des Nieuwen Testaments (Statenvertaling 1637)

Het x. Capittel.

Godt geeft Mose te kennen, waerom hy Pharaos ende sijner knechten herten verhardt heeft, vers 1 etc. ende dreygtse met sprinc-hanen, 4. Pharaos knechten vermanen hem, dat hy de Israëliten trecken late, 7. Hy gelaet sich als of hy het woude doen, 8. Maer hy verandert van sinne, 10. De achtste plage, te weten, de sprinckhanen komen over Egypten, 12. Pharao bekent sijne sonde, 16. Begeert dat Mose voor hem bidde, 17. ’T welck Mose doet, 18. De sprinckhanen worden wech genomen, 19. maer Pharao blijft verhardt, 20. De negende plage, te weten, duysternisse, komt over Egypten, 21. Pharao wil Israël trecken laten, maer sonder vee, 24. Mose wil niet eenen klaeuw achter laten, 25. Pharao blijft verhardt, 27. ende verbiedt Mose by lijf-straffe sijn aengesichte weder te sien, 28. ’T is oock alsoo geschiet, 29.

1

DAer na seyde de HEERE tot Mose: Gaet in tot Pharao, ^a want ick hebbe sijn herte verswaert, oock het herte sijner knechten, op dat ick dese mijne teeckenen in ’t midden ¹ van hem settede.

a Exod. 4.21. ende 9.34.

1 D. sijnes Koninckrijcks, ofte, van hem, dat is, voor haer-lieden, And. voor hem.

2

Ende op dat ghy voor de ooren uwer kinderen, ende uwer kints kinderen moocht vertellen, wat ick in Egypten uytgericht hebbe, ende mijne teeckenen, die ick onder hen gestelt hebbe: op dat ghy-lieden wetet, dat ick de HEERE ben.

3

So ginck Mose ende Aaron tot Pharao, ende seyden tot hem: Soo seyt de HEERE der Hebreen Godt, Hoe lange weygert ghy u voor mijn aengesichte te verootmoedigen? laet mijn volck trecken, dat sy my dienen.

4

Want indien ghy weygert mijn volck te laten trecken: siet so sal ick morgen sprinckhanen in uwe ² lant-pale brengen.

2 D. lant, Konincrijcke.

5

Ende sy sullen ³ het gesichte des lants bedecken, also dat men de aerde niet sal kunnen sien: ende sy sullen af-eten ⁴ het overige van ’t gene dat ontkomen is, ’t gene dat ulieden overgebleven was van den hagel, sy sullen oock ⁵ al het geboomte af-eten, dat ulieden uyt het velt voortkomt.

3 Hebr. het ooge. D. al het lant, datmen t’ andere tijden kan sien ofte beoogen.

4 T.w. de Tarwe ende spelte, als bov. 9.32.

5 D. alle de vruchten ende bladeren der boomen.

6

Ende sy sullen vervullen uwe huysen, ende de huysen aller uwer knechten, ende aller Egyptenaren huysen, dewelcke uwe vaders, noch uwer vaderen vaders niet gesien en hebben, van dien dach aen, dat sy op den aerd-bodem geweest zijn, tot op desen dach: ende hy keerde hem omme, ende ginck uyt van Pharao.

7

Ende ⁶ de knechten Pharaos seyden tot hem, Hoe lange sal ons desen tot ⁷ eenen strick zijn? laet de mannen trecken, dat sy den HEERE haren Godt dienen: weet ghy noch niet dat Egypten verdorven is ⁸?

6 T.w. de Edele, de Groote, de Hofdienaers, ende de Raedts-heeren.

7 D. een verderf, te weten, door de plagen die hy over ons brengt.

8 Verstaet hier by, ten zy dat ghy haer haest van ons trecken laett.

8

Doe wierden Mose ende Aaron weder tot Pharao gebracht, ende hy seyde tot hen, Gaet henen, dient den HEERE uwen Godt: ⁹ wie ende wie zijnse die gaen sullen?

9 Hier bepaelt Pharao sijn woort, niet willende alle de Israëliten trecken laten, maer eenige alleen, die hy wil, datmen hem eerst sal noemen, ende bekent maken.

9

Ende Mose seyde, Wy sullen gaen met onse jonge, ende met onse oude lieden, met onse sonen, ende met onse dochteren, met onse schapen, ende met onse runderen sullen wy gaen, want ¹⁰ wy hebben een feest des HEEREN.

10 Op het welcke wy eenige beesten sullen moeten slachten.

10

Doe seyde hy tot hen, ¹¹ De HEERE zy alsoo met u-lieden, gelijck ick u, ende uwe kleyne kinderen sal trecken laten: siet toe, ¹² want daer is quaet voor u-lieder aengesichte.

11 Hy wil seggen, ick en sal u lieden met uwe kinderen geensins trecken laten.

12 Hy wil seggen, siet voor u, want u lieden is ongeluck ende schade van my nakende, indien ghy niet op en houdt my moeyelick te vallen.

11

Niet alsoo, ghy mannen gaet nu henen, ende dient den HEERE, want dat ¹³ hebt ghy-lieden versocht: ende men dreefse uyt van Pharaos aengesichte.

13 Desen Koninck schaemt hem niet te liegen, ofte de woorden Mose ende Aarons te verdraeyen.

12

Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt over Egypten-lant, ¹⁴ om de sprinck-hanen, dat sy opkomen over Egypten-lant: ende al het kruyt des lants op-eten, al ’t gene dat den hagel heeft overich gelaten.

14 De sin is, op dat de sprinck-hanen op komen, over, etc.

13

Doe streckte Mose sijnen staf over Egypten-lant, ende de HEERE bracht ¹⁵ eenen Oosten wint in dat lant, dien geheelen dach, ende dien gantschen nacht: ’t geschiedde des morgens, dat de ^b Ooste wint de sprinck-hanen op bracht.

15 Die in die landen seer sterck waeyt, alsoo dat hy groote schepen in stucken breeckt, Siet Exod. 14.21. Num. 11.31. Psal. 48.8.

b Psal. 78.46. ende 105.34, 35.

14

Ende de sprinck-hanen quamen op over het gantsche Egypten-lant, ende lieten haer neder ¹⁶ aen alle de palen der Egyptenaren, ¹⁷ seer swaer, ^c voor dese en zijn dergelijcke sprinck-hanen als dese, noyt geweest, ende nae dese en sullender sulcke niet wesen.

16 D. in het geheele lant, aen alle hoecken ende kanten.

17 Ten aensien der groote menichte, want sy bedeckten de aerde: ende der groote schade, die sy deden.

c Psal. 78.46. ende 105.34.

15

Want sy bedeckten ¹⁸ het gesichte des gantschen lants, also dat het lant verduystert wiert, ende sy aten al het kruyt des lants op, ende alle de vruchten der boomen, die de hagel hadde overich gelaten: ende daer en bleef niet groens aen de boomen, nochte aen de kruyden des velts, in den gantschen Egypten-lande.

18 Siet bov. vers 5.

16

Doe haestede Pharao, om Mose ende Aaron te roepen: ende seyde, Ick hebbe gesondicht ¹⁹ tegen den HEERE uwen Godt, ende tegen u-lieden.

19 Tegen den Heere dien ick ongehoorsaem ben geweest: Ende tegen ulieden, die ic soo onbeleefdelick verstooten hebbe.

17

Ende nu vergeeft my doch mijne sonde ²⁰ alleen dit mael, ende bidt vyerichlick tot den HEERE uwen Godt, dat hy slechts ²¹ dese doot van my wech-neme.

20 Als of hy seyde, Indien ick my nae desen wederom verloope, so en bidt niet meer voor my.

21 D. doodelicke plage, die alles verderft, ende ons van honger ende commer sal doen sterven, alsoo stater 2.Reg. 4.40. De doot is in de pot. dat is, doodelicke kruyderen.

18

Ende hy ginck uyt van Pharao, ende badt vyerichlick tot den HEERE.

19

Doe keerde de HEERE eenen seer stercken westen wint, die hief de sprinck-hanen op, ende ²² wierpse in ²³ de schelf-Zee: daer en bleef niet een sprinck-haen overich in alle de lant-palen van Egypten.

22 Hebr. hechtese, of, maecktese vast, dat is, Godt heeftse daer inne so geworpen en besloten, datse daer inne moesten blijven, sonder daer uyt te kunnen komen.

23 In dese Zee is Pharao korts hier na verdroncken. Exod. 14.

20

Doch de HEERE verstockte Pharaos herte, dat hy de kinderen Israëls niet en liet trecken.

21

Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt nae den hemel, ende daer sal duysternisse komen over Egypten-lant, datmen ²⁴ de duysternisse tasten sal.

24 D. de lucht, die seer dicke sal zijn, ende het licht t’ eenemael sal uytsluyten.

[fol. 32r]

22

Als Mose sijne hant uyt-streckte nae den hemel, ^{25 d} werter een dicke duysternisse in den gantschen Egypten-lande, ²⁶ drye dagen.

25 Hebr. Duysternisse der donckerheyt.

d Psal. 105.27, 28.

26 Mose heeft wel kunnen weten, hoe lange dat dese duysternisse duerde, overmits de dach op sijnen tijt by de Israëliten op ginck, als volgt vers 23.

23

²⁷ Sy en sagen d’een den anderen niet, daer stont oock niemant op van sijne plaetse, in drye dagen: maer by alle de kinderen Israëls ²⁸ was het licht ²⁹ in hare wooningen.

27 Hebr. Sy sagen de man sijnen broeder niet: daer en scheen noch sonne, noch mane, noch sterre.

28 T.w. by dage, als het ordinaris licht pleecht te wesen.

29 Verstaet dit van het lant Gosen alleen: ofte oock soo eenige meynen, van alle de plaetsen daer de Israëliten woonden.

24

³⁰ Doe riep Pharao Mose, ende seyde, Gaet henen, dient den HEERE, alleen uwe schapen ende uwe runderen sullen vaste blijven: ³¹ oock sullen uwe kinderkens met u gaen.

30 T.w. Na dat de drye-daechse duysternisse over was.

31 Verstaet hier by, oock de vrouwen, welcker hant-reyckinge de kinderkens niet en konden ontbeeren.

25

Doch Mose seyde, Oock sult ghy slacht-offeren ende brand-offeren ³² in onse handen geven, die wy den HEERE onsen Godt doen mogen.

32 D. ons laten mede nemen.

26

Ende onse vee sal oock met ons gaen, daer en sal niet een klaeuw achter blijven, want van ’t selve sullen wy nemen, om den HEERE onsen Godt te dienen: want wy en weten niet ³³ waer mede wy den HEERE onsen Godt dienen sullen tot dat wy daer komen.

33 Wat voor vee, ende hoe vele, dat wy onsen Godt sullen moeten offeren.

27

Doch de HEERE verhardde Pharaos herte, ende hy en wildese niet laten trecken.

28

Maer Pharao seyde tot hem, Gaet van my, wacht u dat ghy niet meer mijn aengesichte en siet; want in welcken dage ghy mijn aengesichte sult sien, ³⁴ sult ghy sterven.

34 D. ick sal u dooden, of, dooden laten.

29

Mose nu seyde, ³⁵ Ghy hebt recht gesproken: ^e ick en sal niet meer u aengesichte sien.

35 Dit en is geen getuychenisse, dat Pharao recht ende wel gesproken hadde, maer Mose geeft hem te verstaen, dat het alsoo soude geschieden, als Pharao gesproken hadde, belangende sijne wederkomste, also Mose wist, wat Godt over Pharao besloten hadde.

e Hebr. 11.27.