Onze Taal. Jaargang 21

1e of 1^o

(Mu.) Er is weer een nieuwe mode ‘in statu nascendi’. Zoals ik al eens eerder schreef, ben je er in de tegenwoordige tijd zeker van, volgelingen te krijgen, als je iets ‘anders dan anders’ gaat doen, al is het nòg zo foutief of gek. Tot dusver zagen we altijd ‘1^o’, ‘2^o’ enz. geschreven of gedrukt, als de schrijver bedoelde ‘ten eerste’, ‘ten tweede’ enz. Dat was in orde, want ‘primo’, ‘secundo’ enz. heeft precies dezelfde functie als ‘ten eerste’, ‘ten tweede’ enz.

Nu is een of andere nieuwlichter vermoedelijk op de gedachte gekomen, dat ‘eerste’ eindigt op een ‘e’. Hij vond daarin aanleiding, het weer ‘anders dan anders’ te doen en verving ‘1^o’, ‘2^o’

[p. 31]

enz. door ‘1e’, ‘2e’ enz. Het drong blijkbaar niet tot hem door, dat hij hiermee het arme woordeke ‘ten’ de nek omdraaide, en het heir van navolgers stond al klaar, zodat je deze nieuwigheid nu telkens tegenkomt en dezer dagen een zetter zelfs de ‘o’-tjes in mijn kopij verving door ‘e’-tjes in de drukproef.