Spiegel der Reden voor de Wanhópende Actionisten
DE Windnegotie raakt aan 't dálen,
De Bubbels kwynen om 't verlies,
En geen van al die Compagnies,
Die 't hoofd ooit weêr zal boven hálen;
Die wind heeft eind'lyk uit gewaaid.
De Rook-negotie is verdwénen,
't Geen ménig droevig moet bewénen,
Dewyl 't geval hem tegen draaid,
't Geen deez' verbeelding komt ontblóten,
Wyl een bedroge Actionist,
Na dat hem alles is gemist,
Zig zelf dreigt in het hart te stóten;
De wanhoop om 't verlore Geld
Is klaar uit zyn gezicht te lézen,
Hy drukt zyn eigen hart door 't vrézen,
Daar 't op de Wéreld legt gekneld,
Maar in het midden van zyn woeden,
Wenkt hem de Reden, wiens gelaat
Vernoegd, en heel bezadigd staat,
Om is het moog'lyk hem te hoeden.
My dunkt, ik hoor hem met deez' reên
Tot dien verbolgen Windbuil spréken.
Laat af! zoud gy u zelf doorstéken,
En 't leven schenden! neen, ô neen!
Hou op van dus uw ramp te zocken!
Gy klaagt nu vrugt'loos om 't verlies
Van Wind en Bubbel-Compagnies,
Gy wint in 't minst' niet met uw vloeken;
Had gy van eerst af my gezogt,
Myn Spiegel voor uw oog gehouwen,
Om 't uiteind zonneklaar te aanschouwen.
Door een regtvaardige agterdogt,
Van al die Bubbel-handelingen,
Gy zaagt uw schatkist niet beroofd,
Waarom gy nu van brein verdoofd
U zelf wilt naar het léven dingen,
Dog laat nog van uw opzet af!
't Geweld en Wanhoop, twee Gedrogten
Die u dit heilloos opzet brogten,
Ziet gy reeds tot hun eigen straf
Op 't aardryk door myn voet vertreden,
Vloek dan de Windnegotie, maar
Stort u niet verder in 't gevaar,
En leen uw oor tog aan de reden!
Myn Spiegel zal u 't eind doen zien
Van al die Rookverkopers gilden,
Die 't meeste van uw geld verspilden
Door opgeworpe Compagnien;
Zie hoe de Hoogmoed 't veld moet láten,
Met Bygeloof en Dartelheid,
Die beî geblinddockt en verleid,
Vast doelden op verhéven státen,
Daar hen de Geldzugt op het spoor
Vast voorstreeft om ontelb're schatten
In háre schrokbeurs te bevatten;
Die snóde ging hen moedig voor
En dagt alreeds te zegeprálen,
Tot dat zy in haar snood besluit,
Door vrouw Voorzigtigheid gestuit,
Moet zwigten voor de held're stralen,
Die uit haar Diàmanten-schild vol glans,
Die valsse schitt'ren in háre oogen,
Zy kan dat ligt geenzints gedógen,
Daar de Y pronkt in een ronden krans
Van held're strálen, die gedreven
In 't glinst'rend Diämanten-schild,
Waar op de Wind zyn kragt verspild,
Den Y-God eeuwiglyk doen léven,
Wyl die vermaarde Koopstroom nooit
Zig liet aan Bubbel-ketens binden,
Gebouwd op Waan, en Droom, en Winden
Die door den tyd reeds zyn verstrooid;
Zyn vryheid wierd te waard gehouwen
Door zyn Regeerders, die die pest
Verbanden voor 't Gemene best,
't Geen de Oppermagt hen kwam betrouwen.
Zo spreekt de Reden, daar van ver
De Windgenóten, onder 't zugten
Voor 't blix'men van den hemel vlugten;
Terwyl de Waarheid als een Ster
Daald in een kring van hemelligten,
Op 't wolktapyt, met krans en speer,
Heel vrolyk op het aardryk neêr,
Waar voor de Bubbelwinden zwigten.
Men schreeuwd nu geenzints meêr de Zuid!
Of Zwol! of Alkmaar! Utrecht! Horen!
De Waarheid komt dat roepen smóren,
En de Actiekraam raakt eind'lyk uit.
|
|
Auteursrechtvrij