Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 7

[p. 25]

Begoocheling.

't Kind speelde; dartelde als een lammeken, met vele bellekens klingelend, en huppelend naar den rinkeltoon van 't geklingel!..... Duizenden stralenbusselen liet de middagzon over het bloeiende aardrijk glijden; heensluipende langs de knokkelig-ruwe basten der elzen van den bochtigen vijverzoom, deden zij de zwellende knoppen losbarsten: en op 't groenend, wazig blaadje dat nog half in de zwachtels verdoken lag, sprenkelde de dagtoorts een menigte druppelen goud en zilver.

De Natuur was even ontwaakt uit den sluimerdroom dien zij maanden lang had gedroomd; en als onder den invloed nog van hare zinsbetoovering, lachte zij eens, en schudde tevens hare smedige lokken die loswoelden: en uit hare lokken waren groene plantjes te voorschijn gekomen, die, door de liefkoozingen der zonnestraaltjes, bevielen van schuchtere, licht-groene knoppen..... Aangenaam en frisch woei de wind, gebalsemd van den ambergeur die den half-ontloken bloemkelk ontsnapte; lentefrischheid zweefde tusschen plant en boom, vullend de gansche luchtruimte; perelenglans daalde langs twijg en rijs, en sloop, schuw en schuchter, in eene bloemenkroon; betoovering bedwelmde alle levende wezens die trilden van innige zielsaandoening; en eene rilling van vreê en welzijn doorliep als een electrische vuurstroom het gansche Geschapene, dat het uitkweelde in diepgevoelde liederen....

Als eene al-omvattende fantasmagorie, werkte de verbazende natuurlentepracht op den geest der woudzangers:

[p. 26]

op elk twijgje waar zonnedauw kwam opgepereld, schommelde een vogel, heen en weer gedreven door den meêorgelenden wind, en, in de klankschakeering die hen kenmerkt wanneer de extaze hunne zangader doet overvloeien van rijke melodie, zongen zij een lied vol zonneglans en stralenluister, vol minneheil en liefdeweelde!.....

Sylfen en nimfen wiegelden met hunne fijn-wazige raggewieken heen en weder, prachtige meanderen beschrijvende in de lucht die bloemengeur en groenontwasemingen met ambrozijn balsemden.

De geheele natuur scheen in lust, en 't was alsof zij er vermaak in schepte al hare weelde en rijkdom in harmonie en melodie te ontplooien, en er al de schepselen meê te bedwelmen.....

En 't kind speelde, dartelde als een lammeken met vele bellekens klingelend en huppelend naar den rinkeltoon van 't geklingel...

Van bloem tot bloem zweefden luchtig de kappellen; kusten hier eene roze om haar daarna te verlaten voor eene tulpe; maar altijd even blij wenkten zij de bloemekens tegen, en voerden met haar altijd even blijmoedige liefdepraatjes, die alle kronen met fijngevoelige fierheid beknikten.....

Zwijmeldronken van al die pracht, van dien gloed die 't aardrijk bezielde, juichte 's kindjens ziele mede met al de stemmen van lust en vroolijkheid.

Eene nimf kwam zachtjes aanfladderen; hare doorschijnende gestalte, omgeven met een kleed van fijn rag dat met de kleuren van 'nen regenboog in de zonnestralen blonk; hare beide oogen als vuurkarbonkels in 't duister, overal lichtgensters heenspattend; hare welgevormde lichaamslijnen, die alle lijfdeelen plastisch deden uitkomen, schenen het ideaal der vrouwelijke schepping te verwezenlijken; en hare, kristalheldere, zilverklare stem,

[p. 27]

murmelend als 't zachte ruischen van een klein, heel klein vlietje, zou den menschelijken geest naar de transen der volmaakte zaligheid hebben vervoerd.....

Als de tonen van een orgel, lijzig wegstervende in de nevelvale verte, lispelde aan 's kindjens ooren een klank die zich samenvoegde met 't gefladder der vlinders en 't gegons der bijtjes. Nauw hoorbaar was die zang, dofklinkend als eene bel met watte ompelst.....

‘Kom, klein kindje, kom meê met mij..... In de kringen van balsem en ambrozijn fladderen wij op luchtige vlerken, als bloem en plant haar geuren zachtjes uitwasemen, en als vlinder en vogel in weeke kadansen de ruimte doorwieken..... Kom meê met mij: wij vermaken ons zoozeer als de zonne glanst; als van ieder blaadje trillend een straalpereltje neerdauwt: als alles meêjuicht in 't gejubel der lente; als alles meêleeft het leven van weelde en genoegen..... Kom meê met mij: als de zonne, ginder, in 't Westen, neersluimert in een bad van vurig goud, en een laatste kus toewerpt aan hare lieve vriendinnekens, dan spelemeien wij in 't lispelend water; of wel wiegelend op 'n neerhangend takje, streelen wij de rondzwemmende vischjes met onze naakte voetjes, terwijl de sterren, zich weerkaatsend in 't effen waterblauw, ons met genegenheid toelonken.

En als alles stil is, als de geest der menschen sluimerend rondwaart in luchtpaleizen en zeekasteelen, orgelen wij meê met den nachtegaal, of gaan wij zingend naar onzen kristallen burcht dien de safieren waterwellen met zachte streelingen, stil, zonder gerucht omgolven.

Kom meê met mij; kom, lief kindje: de lucht is puur, en warm de zonne: kom met ons u vermeien in rein genot.....’

Dit liedeken ruischte 't kind immer in de ziel: iets evenwel scheen het te waarschuwen tegen dien sirenenzang.

[p. 28]

't Natuurkind wou denken, maar denken kon het niet; 't hoorde gestadig den zang der nimfe en zag immer haar beeld.

‘Kom meê met mij: ik zal u lieve pereltjes zoeken uit het meer; ik zal u lieve bloemekens plukken aan den vijverzoom.....

Kom meê met mij: kom, lief kindeken, kom!.....’

Onweerstaanbaar sleepte eene kracht 't onervaren kindje mede, waar bloemekens pronkten, waar 't water sliep.....

't Wou terugkeeren..... Maar die pereltjes?... Maar die bloemekens?...

't Bleef; en 't zag dansend in zwenkende kringen op 't water een wit, hagelblank beeld; schrik beving zijne borst; nauwelijks kon 't ademen. - ‘Vrees niets, kindje; 'k ben uwe vriendinne van zooeven; en 'k vermaak mij op de waterbaan; en 'k dans en 'k draai volgens 't maatgeluid van 't vogelenkoor, dat ginder in 't woud zingt....’

't Kind hoorde niets, dan het zacht geflodder van den zwanendonzigen sluier dien de nimfe om hare welgevormde schouders had gezwierd, 't hoorde niets dan 't gefluister der nimfe die haar toesprak.....

‘Kom, kindje, kom: wij wonen hier beneden in een paleis van kristal en marmer, dat in den dag de stralen der lentezon opvangt, en in den duisteren nacht de winkende sterren weerkaatst.....

Kom: daar is alles in overvloed; daar hebt gij de perelen en bloemen, schooner dan die menschenhanden lomp vervaardigen; 't zijn pereltjes kunstig geslepen door de waterwellen; bloemekens ontloken door de zonnestraaltjes die listig bij ons komen binnensluipen......

Kom meê, kom: ik zal u al onze rijkdommen toonen...’

Weg was zij, neêrfladderend naar beneden, in de blauwe diepte.

't Kindje scheen gejaagd: maar zou 't waar zijn wat die nimfe vertelt?.....

[p. 29]

Weder verscheen de blank-wazige gestalte; reikte de hand aan 't kindje en schonk het schoone perelen...

Sterrekens waren het, of zoo ten minste schenen zij het kindje toe...

Zingend en zwirrelend verwijderde zich eenigszins de dryade; 't kind wou roepen, 't kon niet; 't deed angstig een stap vooruit, wou de nimfe vastgrijpen, om meê te gaan, jubelend, naar 't zeekasteel; deed nog een stap, nog een... en dan...

Alles verdween voor zijne oogen: bedwelmd viel het neder... en dan... plofte in 't water...

Maart 1901.

Frans Deckers.