Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 7

[p. 162]

J.-F. Van Geertruyden

[p. 163]

Sterfgevallen.

J.-F. Van Geertruyden
Voorzitter der Afdeeling van het Willems-Fonds te Aarschot.

Het Willems-Fonds te Aarschot weent alweer over een allerpijnlijkst verlies.

De heer Van Geertruyden, rustend hoofdonderwijzer der gemeenteschool onzer stad, medestichter der Afdeeling en voorzitter der maatschappij sedert het afsterven van onzen betreurden vriend A. Dumont, is niet meer.

De brave man was 72 jaar oud, maar zijn krachtig gestel, zijne vroolijke inborst, zijn werkzaam leven deden geenszins voorzien dat hij ons zoo ras ging verlaten. Integendeel, wij hoopten te recht, dat hij nog vele jaren diensten zou kunnen voortbewijzen hebben aan onze vrijzinnige maatschappijen.

M. Van Geertruyden werd geboren te Kortrijk-Dutzel (Brabant) in 1829. Drie en dertig jaren lang leidde hij hier de jeugdige kinderen op, om er deftige en bekwame burgers van te maken. Zijne voorbeeldige begaafdheden als onderwijzer werden algemeen gewaardeerd. Alle jaren bekwamen zijne leerlingen schitterende uitslagen in de prijskampen en zijne jonge kweekelingen zouden hem gedragen hebben. De Koning had al lang de diensten door hem aan het onderwijs bewezen erkend, met hem in 1880 Ridder te benoemen van de Leopoldsorde.

Niettegenstaande dit leven van opoffering, kende hij ook de wisselvalligheden der beroerde tijden van 1879 en latere jaren. In 1890, op het oogenblik dat hij het onderwijs nog vele diensten zou kunnen bewijzen hebben, werd hij genoodzaakt zijn geliefkoosd ambt te verlaten. Hij werd op pensioen

[p. 164]

gesteld, en, sedert toen werkte hij onverpoosd mede om de vrijzinnige maatschappijen te ondersteunen en te doen bloeien.

Lid van het Bestuur der Afdeeling van het Willems-Fonds van af hare stichting en sedert den dood van den heer Dumont voorzitter der Afdeeling, was hij een onzer werkzaamste leden. Alle feesten zagen den eerbiedwaardigen grijsaard aan het hoofd der maatschappij.

Diep gehecht aan zijn moedertaal, koesterde hij voor haar die liefde, die voorkeur, die hem overal op de bres vonden om onze billijke eischen te verdedigen.

De talrijke sprekers, die hier sedert 20 jaren het woord kwamen voeren, zullen zich allen dit sympathiek figuur herinneren.

Zijne grondige kennis, zijn helder verstand, zijne onwrikbare getrouwheid aan de principes van vrijheid en verdraagzaamheid hadden hem lange jaren reeds in de besturen van al onze vrijzinnige maatschappijen geroepen.

M. Van Geertruyden werd van iedereen geacht en geëerd. Zijne edelmoedigheid kende geene palen en om een dienst te bewijzen was hij immer gereed.

Zijne dochter verliest in hem eenen waardigen, liefderijken vader, zijne familie en wij allen eenen braven, oprechten vriend.

De eenige troost dien wij hebben is, dat die voorbeeldige man de aarde verlaten heeft omringd van de liefde en de achting van iedereen.

Hij stierf getrouw aan zijne wijsgeerige gedachten, en zijne burgerlijke begrafenis had plaats op Vrijdag 6ⁿ December, te midden van eenen grooten toeloop vrienden en oudleerlingen en in den diepsten stillen eerbied.

Brave vriend Van Geertruyden, de leden onzer Afdeeling sturen u allen het eeuwig vaarwel toe!

[p. 166]

Edm. Banneville

[p. 167]

Edmond Banneville
Secretaris-Schatbewaarder der Afdeeling van het Willems-Fonds te Aalst.

Het Willems-Fonds in het bijzonder en de andere maatschappijen der stad Aalst in het algemeen hebben een onherstelbaar verlies ondergaan door het afsterven van den alom beminden vriend Edm. Banneville op Zaterdag, 21 December, in den ouderdom van 62 jaar.

Overtuigde flamingant en bezield met de vrijzinnigste gedachten, richtte hij hier ter stede onze Afdeeling in ten jare 1875 en bleef er van dan af tot aan zijnen dood de ijverige Secretaris-Schatbewaarder van.

Banneville was een voorbeeld van werkzaamheid, nooit was hij stil en immer was hij ten strijde voor het herstellen onzer Vlaamsche grieven.

Al wat Vlaamsch was is hem steeds heilig geweest. Ook vinden wij hem als Secretaris in het Letter- en Tooneelkundig Gezelschap ‘Voor Taal en Vrijheid’.

In het leger, waar hij als vrijwilliger optrad en er al zijne graden bekwam tot dien van eersten luitenant, werd hij geëerd en bemind. Vooral zijne onderhoorigen en in 't bijzonder de recruten hadden hem lief, omdat hij deze in 't Vlaamsch aansprak en aanmoedigde.

In het burgerlijk leven teruggekeerd, bekleedde hij eene aanzienlijke plaats in de burgerwacht, waar hij weldra als kapitein-adjudant-majoor benoemd werd en waar hij hoogstgewaardeerde diensten bewees door het inrichten van lessen voor officieren en onderofficieren, waarbij hij ook zooveel mogelijk onze moedertaal gebruikte.

Hij werd bij de ontbinding der burgerwacht van Aalst tot eere-kapitein-adjudant-majoor benoemd en vereerd met het burgerlijk kruis van 1^ste klasse, dat nooit op eene waardiger borst prijkte.

Banneville was tevens voorzitter der Koninklijke maatschappij van gewezen onderofficieren van het Belgisch

[p. 168]

leger en bestuurlid der onderofficiers en oud-onderofficiers der burgerwacht, waar hij de uitstekendste diensten bewees. Hij werd in beide kringen om zoo te zeggen aanbeden.

En de man verdiende ten volle de ware vriendschap, welke iedereen, die hem naderde, voor hem gevoelde; hij was immers de goedheid zelve, nooit weigerde hij iemand eenen dienst dien hij bewijzen kon. Ook weende gansch de stad bij het vernemen van den slag, die haar trof.

De teraardebestelling van den braven man was allerzieltreffendst. Ondanks het afschuwelijk weder was er een ongelooflijke toeloop van volk; rijk en arm wilde een laatste blijk van vriendschap brengen aan hem, die voor altijd in de eeuwigheid getreden is.

De burgerwacht bewees hem de eer, waar hij recht toe had. Al de officieren van 't garnizoen en van de burgerwacht waren aanwezig en de heer kolonel Berg, bevelhebber der kweekelingenschool van het leger, die eene prachtige vaderlandslievende redevoering in het sterfhuis uitsprak, stelde bereidwillig eenige kweekelingen ten dienste der familie om de talrijke kronen, den overledene aangeboden, naar zijne laatste rustplaats te dragen. In naam der familie zeggen wij den kolonel en al de andere sprekers hartelijk dank.

Was de afgestorvene een trouwe vriend, hij was ook een voorbeeldige echtgenoot en de beste der vaders. Terecht mag men zeggen dat misschien nooit vader door zijne kinderen aanbeden werd zooals hij.

Mochten de talrijke redevoeringen op het graf uitgesproken en de innige deelneming der vrienden in de smart der kinderen voor hen een balsem wezen, die hun gebroken hart ras heelen zal!

En nu, vriend Edmond, in naam uwer talrijke vrienden en in 't bijzonder uwer medeleden van het Willems-Fonds, dat gij zoo teeder bemindet, vaarwel en rust in vrede!

[p. 170]

D^r Ad. Ghinéau

[p. 171]

D^r Ad. Ghinéau
Voorzitter der Afdeeling van het Willems-Fonds te Tongeren.

De heer Adolf Ghinéau, doctor in genees-, heel- en vroedkunde te Tongeren, 1^e ondervoorzitter der Koninklijke Muzieksocieteit van het Casino, voorzitter van het Willems-Fonds en van de spaarmaatschappij L' Economie, eerevoorzitter van de Liberale Vereeniging, van de Letter- en Tooneelmaatschappij Den Vlaamschen Kring, van de schuttersgilde St-Sebastiaan, oud-Schepen en Gemeenteraadslid, oud lid der Provinciale Commissie van Geneeskunde in Limburg enz., is den 22 December in den voormiddag bezweken aan de wreede hartziekte, die hem sedert jaren kwelde en helaas, sedert eenige weken aan zijne dierbare naastbestaanden geen hoop op herstelling meer toeliet!

Geboren den 22 October 1842, deed hij zijne voorbereidende studiën in ons Stadscollege, 't welk dank aan zijnen invloed en aanhoudende pogingen, in 1879, in Koninklijk Athenaeum werd herschapen, - hij bekwam in 1865 zijn diploma als geneesheer en vestigde zich in zijne geliefde geboortestad.

In 1866 verzorgde hij voor zijn aandeel meer dan 80 op 100 choleralijders; steeds gaf hij blijken van ware zelfopoffering en legde zich onverpoosd toe op de grondigste studiën der ziektenleer. Van wijd en zijd kwamen vooral zenuwlijders hem raadplegen, en als vroedkundige had hij insgelijks een welverdiende faam verworven.

In 1871 schonk de Fransche Republiek hem de bijzondere decoratie voor zijne bereidwillige verpleging der Fransche krijgsgevangenen in België, en in 1879 werd hij gedecoreerd met het burgerlijk kruis van 1^e klasse voor bewezen diensten in besmettelijke ziekten.

Behalve deze uitstekende en menigvuldige diensten als geneesheer was D^r Ad. Ghinéau nog een ijverige en verstandige stadsbestuurder; hij stond immer op de bres voor

[p. 172]

al wat de stoffelijke en zedelijke belangen van Tongeren betrof en hij was een kloeke strijder voor onderwijs, licht en beschaving.

Voor de eerste maal in 1870 werd hij gekozen als gemeenteraadslid in vervanging van D^r Stevens, zijn oom, en later in 1872, in 1878 tot in 1890 en in 1899 - dezen keer met 150 stemmen meerderheid, - werd zijn mandaat telkens hernieuwd en steeg zijne populariteit bij zijne medeburgers voortdurend, tot dat hij een jaar nadien, voor gezondheidsredenen, genoodzaakt werd zijn ontslag als raadslid te nemen, terwijl zijn sterk lichaamsgestel hem nog vele jaren voor het goede, dat hij betrachtte, liet voorzien.

Begaafd met eenen helderen geest en een praktisch oordeel, wist D^r Adolf Ghinéau nog den tijd te vinden, om zich op de hoogte der Fransche en Vlaamsche letterkunde te houden, en vloeiden nog uit zijne pen menige gedichten en tooneelwerken, die niet zonder waarde zijn gebleven (getuige de honderden vertooningen van De twee Broeders, Het Zoontje, Voor Vrijheid en Vaderland, Lazare enz.), benevens merkwaardige wetenschappelijke artikels in het Bulletin Littéraire et Scientifique du Limbourg en andere tijdschriften.

Talrijk zijn dus de diensten, welke de achtbare aflijvige zijn leven lang bewezen heeft: meer dan 30 jaren zwoegde hij voor het welzijn zijner medeburgers, en bracht hij rust en gezondheid ten offer aan de lijdenden. Zijn zedig en openhartig karakter deden den waardigen man overal hoogachten en beminnen, en van hem mag men zeggen dat zijn linkerhand niet wist wat de rechter aan de noodlijdenden uitdeelde.

Niet alleen de stad en de verschillende maatschappijen waarvan hij de trouwe hoofdman was, zullen zijn gedrag en leven als voorbeeld houden en bij allen zal zijn aandenken diep in het hart geprent wezen.

Aan al de lokalen der maatschappijen, die door het afsterven van D^r Ghinéau hunnen voorzitter of eerevoorzitter verliezen, werd het nationaal vaandel, ten teeken van rouw, halftop geheschen.

D^r Adolf Ghinéau was nog geen 60 jaar! Hij ruste in vrede!

[p. 173]

Donderdag, 26 December, hebben de plechtige lijkdienst en de teraardebestelling plaats gehad. Geheel de Tongersche bevolking heeft deze plechtigheid bijgewoond, om den burgervriend, den weldadigen man eene laatste hulde van eerbied en sympathie te bewijzen, en tevens blijk te geven van innerlijke toegenegenheid in de smart van zijnen dierbaren en waardigen zoon, D^r Fritz Ghinéau, van zijne aangebedene schoondochter en kleinkinderen, en van zijne achtbare bloed- en aanverwanten, allen zoo wreed getroffen door dit nog vroegtijdig en onherstelbaar verlies.

De begrafenis is dan ook eene ontzaglijke en indrukwekkende betooging van algemeene rouwdeelneming geweest. Van af 10 1/4 uren verdrong men zich in het sterfhuis om een laatste maal de stoffelijke overblijfsels van D^r Ad. Ghinéau te begroeten of een bezoekskaart neer te leggen.

Vier lofreden werden vóór de lijkopneming uitgesproken, de eerste door M. Louis Piron, doctor en burgemeester te Ruckelingen-a/Jeker, namens de provinciale Geneeskundige Commissie van Limburg en zijne ambtgenooten; de tweede door M. Arm. Neven, advocaat en schepen te Tongeren, namens de Liberale Associatie en de meerderheid van den gemeenteraad; de derde door M. Jules Arckens, namens de Koninklijke Muzieksocieteit; de vierde door M.Th. Van Dormael, voorzitter der Boogschutters van St-Sebastiaan.

Na den lijkdienst, begeleidde de stoet der maatschappijen en vrienden, onder het spelen van aandoenlijke treurmarschen, het lijk tot op het kerkhof, waar bij de graftombe nog in twee roerende reden, het laatste vaarwel werd uitgesproken door M. Jan Van Hees, namens den Vlaamschen Kring en het Willems-Fonds, en door M. Paul Neven, namens den Volksbond, waarvan D^r Ad. Ghinéau een der stichters en geneesheer was.

(Journal du Limbourg, 28 Dec. 1901.)