De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

[p. 34]

VII Het voorval van den kofferen de dieven.

Eens was Tijl met zijne moeder op eene kermis gevraagd, bij eenen boer, die hun wel gezind was. Hij dronk zoo lustig aan tafel, dat hij de behoefte gevoelende om te slapen, een plaatsje zocht, om dit gemakkelijk te kunnen doen. Aan het einde van den tuin stond de kraam van eenen jood; en tegen den muur vele koffers en pakken opgestapeld. Hij kroop in een' grooten koffer, deed het deksel digt, en sliep zeer gerust in. Zijne moeder meende, toen zij hem niet zag, dat hij vooruit naar huis gegaan was en vertrok alleen.

Des nachts kwamen er twee dieven, die den jood wilden bestelen; deze slopen rondom de kisten en dezelve in de duisternis opgeligt hebbende, viel hunne keus, zoo als natuurlijk was, op de

[p. 35]

zwaarste, die zij geraden vonden mede te nemen. Het was die waarin zich Uilenspiegel bevond.



Hunne komst had hem gewekt, en hij hoorde al wat zij zeiden. Zij namen de kist mede, en de ondeugd, die dezelve zoo zwaar maakte, hield zich onbewegelijk. Maar weldra ligtte hij, van den donker gebruik makende, zacht het deksel op, en trok den dief, die vooruitging bij de haren. Deze begon te vloeken en te razen op zijnen medgezel, hem beschuldigende dat hij hem de haren uittrok.

- ‘Droom je als je loopt, of slaap je ook bij toeval,’ zeide de tweede dief. ‘Hoe wil je, dat ik

[p. 36]

je bij de haren trek, daar ik beide mijne handen gebruik om den koffer te houden?’

Niettegenstaande deze reden wisselde de eerste dief met den tweede van plaats, dien Tijl op zijne beurt bij de haren greep, en hem op dezelfde wijs fopte.

- ‘Schei toch uit met je gekheid,’ zeide deze, ‘je hebt mij eerst valsch beschuldigd, en

[p. 37]

nu ik me aftob, om te doen, wat je hebben wilt, trek je me het hoofd af.’

De spitsboef herhaalde nogmaals dezelfde kunst, terwijl hij groot genoegen vond in de verwenschingen en scheldwoorden, die de dieven zich onderling naar het hoofd wierpen. Eindelijk zetten zij den koffer neder en begonnen te vechten. Uilenspiegel maakte gebruik van de verwarring, om zonder dat hij gezien werd weg te komen, en op zijn gemak naar huis te gaan.