De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

XXIV Hoe Uilenspiegel te Rügenstadt in het land van Thüringen de pelsen van de vrouwen waschte.

Uilenspiegel kwam in Rügenstadt, een dorp gelegen in het land van Thüringen, en verzocht om nachtkwartier. De waardin vraagde hem: ‘wat voor een gezel hij was?’ Uilenspiegel antwoordde: ‘ik ben geen gewoon handwerksgezel; maar ik ben gewoon de waarheid te zeggen.’ De waardin zeide daarop tot hem: ‘zoo iemand herberg ik

[p. 106]

gaarne.’ Toen Uilenspiegel haar nu goed aanzag, ontdekte hij, dat de vrouw scheel zag en zeide: ‘scheele vrouw! scheele vrouw! waar moet ik heen en waar kan ik mijnen stok en mijn



pak nederleggen?’ - ‘Gij moogt eeuwig ongelukkig zijn,’ sprak de waardin, ‘nimmer heeft iemand mij gezegd, dat ik scheel zie.’ ‘Lieve vrouw!’ zeide Uilenspiegel, ‘als ik altijd de waarheid zeggen moet, dan kan ik dat ook niet zwijgen.’ De waardin lachte en was daarmede

[p. 107]

tevreden. Daar Uilenspiegel in dat huis overnachtte, raakte hij met de waardin in gesprek en vertelde haar, hoe hij oude pelsen als nieuw wasschen konde; dit stond de waardin zeer wel aan. Zij verzocht hem den volgenden morgen hare pels te wasschen, en ging hare geburinnen dat goede nieuws vertellen. De vrouwen bragten hare pelsen bijeen en Uilenspiegel eischte melk; ieder die lust had hare pels weder nieuw te zien, bragt melk aan; men vulde twee groote ketels, die over het vuur werden gehangen en waarin Uilenspiegel alle pelsen stopte.

Toen hij nu meende, dat de pelsen genoeg gekookt hadden, zeide Uilenspiegel: ‘nu moet ik geschild linden hout hebben om de pelsen mede af te wasschen.’ De vrouwen gingen gewillig naar het bosch, en terwijl zij daar met hare kinderen hout verzamelden liep Uilenspiegel weg.

Toen nu de vrouwen met hout beladen terug kwamen en het hevig oneens waren, welke pels men het eerst uit den ketel zoude halen, be-

[p. 108]

merkten zij, dat zij zoo verbroeid waren, dat alle de haren uitvielen.