zij likt de bloemenwortels die mijn huid bestormen
zij perst de room uit een zwellend schapevacht
zij klimt langs mijn dijen in mijn gewrichten op
haar haarlawine weerklinkt in mijn borstholte
het okeren sap
van een vrouw achter de schermen van de waanzin
besproeit de longen der begeerte
toegroeiende bergheuvel
splijtende zwam.
Waar naartoe het slepende uitlopen van de hoop
waar naartoe de uiteindelijke dwaallichten
waar liggen de laatste stranden, de zingende lagunes,
de zinkende vastelanden van het merg?
Zink achter de schermen van de roes
zink in de zangen van de waanzin
onder de golven voel
de sprongen van de nacht.
[pagina 223]
[p. 223]
Parabel
glansende moerasspinnen worden wij onder de navels der gesloten vrouwen
openleggen en spreiden zullen wij haar als meisjes onder de dekens als maagden op de offerstenen als heksen op de raderen
honderd kittelingen zullen wij drijven als splinters in haar spartelende vliezen
honderd vliezen zullen wij scheuren van haar wimpers tot haar schichtige enkels
bijten zullen wij haar van haar lippen tot haar wentelende knieën
openleggen haar harten openwoelen haar merg
en wenen om het verlies der afgronden
om de gele vloed van etter.
Uiterste
De nacht stijgt achter mijn rug
duizenden donkere vinnen voorspellen
de leeggespoelde holten onder mijn wenkbrauwen.
Het duinlood zinkt in diepten weg.
Waar ben je nu, vermetele?
Mijn laatste vezels klamp ik geluidloos aan.
[pagina 224]
[p. 224]
Introspectie
Kraters leven traag in dit land. Zo doven de kandelaars in de ogen. De ogen der rotsherders. Dezen glijden langs vogelwegen naar de diepte. Plots staan zij weer in lichtelaaie. Plots steken zij weer toortsen aan en stoten kreten. Plots storten de kratermuren. De rotsblokken zweven als veren door de lucht. Weg en weer, weg en weer. En dalen. Plots kan men slapen. Het leven is een poets.
Auteursrechtelijk beschermd