De Vlaamse Gids. Jaargang 52

[p. 32]

Uit ‘Lichter dan Lucht’

ik roep liefde, liefde
en word oud
maar krijg geen nieuwe huid

ik wil het zuiverste en mooiste
en slimste dier op aarde zijn
maar ik blijf hulpeloos, voedsel voor de ruimte
en mijn vrees baart een drievuldigheid
razend om de uitsluitende hulp

wat heb je aan de filosofie van bedelenden
en aan de hebzucht van zelfmoordenaars

mijd de dubbelganger in jezelf
mijd de gespannen buik van zelfgevoede schimmen
mijd de woestijn met haar onbekende cellen
mijd het kruishout
met de rekening van een begrafenis op haar zij
mijd de lucht die haar wolken verloor

mijd de stervende zielen
want hun monden
zijn tot de amandelen gevuld
met overgevoelige onzin

gewijde aarde van new-babylon
schaamvolle dood
voor op maat gemaakte mensen
angstkreten die wegebben in innerlijke monologen
vetgemeste westenwinden
een pijnlijk gevecht, lijf aan lijf,
vol slijm en daver
met een twintigeeuwse spotgod

zing u dronken en wandel
met doven en werklozen mee
en ontnuchter traag
in een collage van misselijke krantenknipsels

ik geloof niet meer aan het stil ritme
waarin ik één lijn trek met mezelf
ik probeer mijn naaste lief te hebben

het wonder van niet te stoppen liefdadigheid
is nog niet gebeurd
steeds die belofte van zijn en blijven
krachtproef van opnieuw mislukken
en systematisch terugkeren naar een leeg gezicht

geen gezamelijk ontwaken
zonder de nasmaak van moe achtergelaten dagen
geen dank betalen aan mensen
die mensen nodig hebben
en opstaan om te sterven
geen verzameling tranen van slaphangend volk
dat roept en twijfelt

dag publieke zondaar
bemin jezelf in je slaap
en groet het teken van je ongebruikt leven
dag lievelingswolkjes
dag ander lui fenomeen
dag aarde je staat zo vreemd

ook in je tweede huid
houdt de pijn zelden op

mijn wereld werpt zijn kommer
terwijl ik met een scheur in mijn hongerig oog
een goedkoop masker zoek

ik wil mijn eenzaamheid bouwen
met het gruis van mensgeworden bressen
maar ik vlucht
voor het stof van een kudde genummerde schapen

ik wil de bedorven enkeling niet zijn
die met zijn gekochte gezelligheid
in het gedurige verloren loopt

ik wil wachten tot de goede aarde mij raakt
om met de langzame romantiek
van een denkbeeldig lichaam
ruimschoots gelukkig te zijn

Al De Boeck