Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

Poëtisch bericht

Ignaas Veys
Breughel/St Anna Pede

De laatste bomen
verlaten het veld
en vierhonderd jaar
uit de takken
de gevels van leem
en de dieren
zijn dezelfde gebleven.
Zie ik
het sterfbed van de kerk
het raadsel van verzinken
wordt uit het schilderij gerukt
uit een parabel
van blinden.
Zo op een dag
bovenop de berm
waar gras groeit
en verre mensen
een schilder (niet Breughel is zijn naam)
vecht tegen de zon.

Karel Dekandelaere

Mijn vader was van alle tijden,
want hij kon zwijgen
wanneer men hem vragen stelde.

Aldus kon hij wolfijzers en schietgeweren
ontwijken die door onze hunkermonden
op kronkelpaden van een
geestelijk slagveld verborgen liggen.

Mijn vader was van alle tijden,
want hij kon lachen
wanneer hij vermoedde dat niemand
hem zag, en hij weende nooit
wanneer hij verdriet had.

Hij was van alle tijden,
want hij schreef brieven aan
kloosterzusters, en loofde de goede god,
maar hij zelf geloofde
dat god dood was.

Mijn vader was van alle tijden.
Hij had een hait zoals wij allen,
maar zijn ziel wist hij als
onnoembaarheid.

Mijn vader zweeg daarover.
Hij was van alle tijden.

[p. 51]

Fernand Florizoone
De schrijver

in memoriam Stijn Streuvels

Hij was de eik
onder de schrijvers
en zilverwit van licht zijn kroon

geweldig met de zon
schreef hij tijdeloos
leven en dood

in diepten en stilten
van beperkte mensen
peilde hij een onmetelijk verhaal

hij was een feest
van eeuwige aarde
een oceaan van bewoonde woorden

hij was de schepper
van het uitspansel
rond zijn zilverwitte kroon

Thomas Triphon
Najaar

Nevelig mooi
sterft de rivier

Van een nieuwe zuiverheid
wentelt bladstil een steen

De lucht wordt gefilterd
tot schroom

Rudolf van de Perre
Herder en koning

Het is niet
omdat ik herder wil zijn
dat woorden grazen
in de moswei van de taal.

Het is niet
omdat ik koning wil zijn
dat woorden heersen
over het vuurland van de taal.

O hoe tintelt het groen nu van lucht
en hoe verdeelt het water
de eilandwolken in rood.
Ik wil, ja ik wil
dat anderen de tijd behoeden
en zichzelf vinden
in de spiegel van mijn beeld.

Ik kan geen herder en koning zijn.

Marcel Vanslembrouck
De eerste steen

er is een steen gevallen
van het hart
in het tijdloze vuur van de tijd
de gemeenten van het hart
verkozen bij deze gelegenheid
een nieuwe burgemeester
nieuwe schepenen
één van deze ambtenaren
heeft de eerste steen gelegd
van een glanzende muur
om de tuin van de hoop

Fred de Swert
Het zinkviooltje van La Calamine

I
de vallende vogel vrede
ontluisde voetsporen in de vlakte van de wind
waar ademnood speren tussen onze ribben joeg
door schaamhaar gebonden
er zaten krekels en hijgende dieren in onze huid
die zwol als een tweedaagse drenkeling
er zaten klimop en woede in onze handen
ogief gespannen tussen twee werelden
onverklaarbaar leek de angst zich te splitsen
zoekend de verbouwde ronding
het begroeide stulpen van de huid
de smaak van geronnen bloed
aarde onder de nagels
humus en zweet groen en rood
de duizelingwekkende spiraal
ontdekt te hebben wat leeft en vegeteert
onze liefde de klimplant noodlot
de hagedis
jouw besterde gezicht

II
wanneer in het lover van je leven
de eerste dieren nesten maakten
je vierklauwens uitbouwden tot een woning van warmte en zomer
tot een wijnberg van zenuwen
een vuurberg gevoel
ontstond je uit het nachtelijk waken
als een krijger met zijn spies
je sprak slechts langzaam
en dikwijls schoven er wonden in je woorden
dan was je vergeten
een plas smeltende sneeuw
dan vreesde je de dageraad die met gestrekte vingers
aan de luiken hing
je week maakte en uitputte
- wrakhout op het strand van mijn begeerte -
een stenen hond
steunend de blokhut in de duinen