Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 26

[p. 45]

Poëtisch bericht
Samensteller: Armand Van Assche

traagwerkende bitterheid

gedicht voor André Demedts

In het onbehagen van een ontspoorde tram
de eerste mist van het verleden tegenkomen,
die stank van nat papier en reptielen
die bijten in een gekloven lip.

Dat verschroeid gezicht in een eksotische tuin
van kille keramiek en wit aanbellende violen
aan de graftempel van geeuwende dagen
en een zwijgende telefoon.

Het schor geschreeuw in versmallende aders
op het tochtig perron van vertrekken,
die gaten in geschroeide gedachten
onbeweeglijk vastgezogen in diep wier.

En zo in opengereten en verpulverde steden
oud goud beginnen te vergaren,
opnieuw gekiemd als laatste held
gevangen in de cirkel van eenzaamheid.

Jan Biezen

leven met een droom

Ik heb gepoogd
te leven met een droom
nog brozer dan herinnering
en in 't ontwakend ochtenduur
heb ik de hardheid
van mijn koud bestaan
verbrand in laaiend
kwellend vuur.

Maar in de ijle ruimte
van de nacht:
een winterslaap
vol groot verlangen,
blijft de droom
nog even broos
aan holle muren hangen.

Toch is het leven
diep in mij
verbonden met de mensen.
Ik wil een boogscheut
verder gaan
tot aan de grens
van liefde en waan
waar hoop ligt in hernieuwde dromen
zodat mijn kille huis
een haardstee wordt
voor mensen om te wonen.

R. Castelein

vooraleer ik versplinter

over akkers die verzuren
langzaam liggen en duren
tot stilte verwinteren
schuift als een reptiel
koude mij over de ziel

enkel nog mijn liefste
in die vlakte heel even
met jou in deze winter
verbrand ik tot leven
vooraleer ik versplinter

Hervé J. Casier

afscheid

1.
ik heb de dagen op een rij gezet
de uren afgeteld
mijn wonden voor het laatst gebet
mij bij de buren voor het afscheid aangemeld

de kaarsen heb ik gedoofd
een late herinnering gestreeld
en als een klown met een pluim op mijn hoofd
een droevig lied op mijn fluit gespeeld

ik heb al de deuren gesloten
de sleutel op het plankje gelegd
de rode wijn in mijn beker gegoten
wat banaals tegen mijn vrouw gezegd

Gilbert Coghe

euridice

Wij zijn het dolen gewend
het ronddolen in tijden
met starogen en gebaren
met open monden
die elk woord gevangen houden.

Zo ver reikt het land
zo langzaam golft het gerucht naar de overkant
ertussen ligt de stilte
in gapende grijze ravijnen
ze wiegt mee op geloof en verraad.

Je staat op de heuvel en schreeuwt
je handen aan de getuite mond
je meet vleugels aan
schreeuwt en wacht

maar onuitgesproken woorden
wegen licht op de wind
en de overkant spreekt een andere taal.
Euridice.

Christina Guirlande

want landschappen sterven niet

Oud zijn is denken
aan dingen van toen
die langzaam vergeten
door tijden vergeeld
met verrafelde woorden
de landschappen steelt
die ooit zo vertrouwd
in je ogen rustten.

Oud zijn is denken
aan een kriepende boom
die
als een eeuwig acteur
een eindeloos draaiboek
speelt
in een landschap
dat nooit zal vergaan.

Want een einder is nog
geen eindstreep voor
de kruipende wortels
van de bomen
die landinwaarts
hun vruchtbare voetstappen
zetten.

Gie Luyten

denk aan zijn naam die je grifte
in de melaatse schoolmuren
en vergeet dat de deur in de grendels sloeg
toen je door het slaapkamerraam
stond te staren
naar de drenzende regen
want weet dat in het woud wild schuilt
zoals jij schuilt in deze koolzwarte cel
maar alleen jij vertelt in monosyllaben
aan de schim in de spiegel
een oosters
sprookje.

Hilde Van Den Kieboom

gedenk o mens

opgedragen aan de 14-jarige Britse soldaat te Poelkapelle gesneuveld en aldaar begraven

In het voorbijgaan wordt even
stilgestaan. De dode heeft zich
stil verzameld. Het gezicht naar
binnen gekeerd, want alles is hier
ingesneeuwd, al jarenlang.
Uit het puin het kruis. Bemost
en beproefd. Vandaar de dunne
woorden, de schilferende cijfers,
een letter tot op het bot versleten
even boven de grond. Wie niet kan
zingen, moet zachtjes zwijgen.

Antoon Vanlaere

[p. 46]

vergeten dromen

De witte lelies roerloos
in de zinderende hitte
op het graf van de stilte.

De gekloven bomen
eenzaam in de ruimte
van het laatste woord.

De klanken verstorven
aan de scherpe pijn
van de vergeten liefde.

De as van mijn sigaret
uitgestrooid op de
laatste witte bladzijde.

De vergeten dromen
in de donkere nachten
verbergen in de laden.

De grijze glimlach
in de mondhoeken
ophangen aan de witte muur.

Frans Cornelis

herfst

herfst
een tijd van warme dikke beige rolkragen
rooie neuzen
en klinkende lachjes
in het nu
altijd ritselende bos

mijn kleine kinderen
lopen stotterend te stoeien
in de hopen dode bladeren

Paul De Bruycker

kom zit naast mij

Kom, zit naast
mij
en luister naar
mijn verhaal
Wij hebben
samen
zonder woorden
elk uur
bezeten
en elke
tocht
vergeten
Kom, zit naast
mij
ik bied
je duizendmaal
de stille
echo
van onze taal

Rachel Desmet

verlangen

In de stilte
van het zeer witte
in je vertoeven
omgeef ik je hoofd
met de kransen
van nieuwe paasbloemen
en spreek tegen de zaal
van je aandachtige ogen,
maak ik je toehoorder,
maak ik je luisteraar
op de ene golflengte
van mijn liefde voor jou.

En op het fluwelen doek
van je gewoonste woorden
schittert elke steen van:
je gedachte, juweel,
soms heel kleine steen
ergens uit het
oer-natuurlijkste
van je binnen zijn in mij.

Er fladdert een zeer witte
vogel schaduwen
als wieken
van een bruine molen
binnen in het lichaam
van mijn verlangen naar jou.

Bert van Straaten

hadewijch

(Voor mijn dochtertje Hadewijch, 5 maanden oud)

Haar lieve lach bracht ze mee
uit een ver, blij land
dat wij nauwelijks vermoeden,
omfloerst, voor haar geboorte.
Een glanzend zonneland
waar enkel kinderen zijn.

Die glans bleef in haar ogen staan
alsof die zomer eeuwig duren zou.
Voor ons een hoopvol teken
een troostend licht uit blijer tijden.

Wij willen haar op handen dragen,
haar lach, haar glanzend'oogjes
gaaf bewaren.
Want alles is nog licht van verre sterren
in haar kleine, tedere ziel.

Zij draagt iets van een eeuwige lente
in onze donkere, herfstelijke landen.
Zij maakt onze ogen en handen licht
en onze harten weer bereid
om terug te keren naar het land
van kinderen en engelen,
achter de sterren, voorbij de tijd.

Erik Verstraete

november

de dag vermist
in zwarte stoet.

de wind is oud.
de regen rijp.
mijn woorden
vallen af.

rond geraamten
legt het mos
een zachte naam.
er staan al
witte kruisen
in elk raam.

Gery Florizoone