Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 33

[p. 123]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Raoul Maria de Puydt, Eugène van Itterbeek, Ignaas Veys

C.V.K.V.-leden én abonnees kunnen gedichten ter selectie sturenaan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8880 Tielt.

Bij elke inzending voegt u: adres, post- of bankrekeningnummer en - zo u uw ingezonden gedichten terugwilt - de nodige postzegels.

Samenstelling: Elfrieze Hendrix, Dries Janssen, Maurice Trippas, Flor van Vinckenroye.

Vader

met in zijn hand
het huiverend geluk
van duiven en kanaries

en met de tedere kracht
waarmee hij diepe wateren doorwaadt
en bergen beklimt
en vreemde uren bedwingt

- gepijnigd, niet verslagen -
spijst hij
en ankert zich
breekt stuk

en als reeds de nabije haven
wenkt zijn zijn gebaren
meer dan woorden
een hunkerend gebed

de meeuwen vliegen op
de branding raast
wie kan als hij de horizon

al raken?

Denijs van Killegem

HAAr nieuw tehuis

Dit moet ik onthouden:
de vreemde stilte van het huis
met koele klaarte,
de zonnevonken op de vloer,
een kille ingesloten koer
en ongewone vrouwen.

Het ‘vriendelijk’ bestuur.

De maraton van muur naar muur
in eindeloze monoloog.
Haar hunker is een triest betoog
en vreugde huist er als een vrek.
Aan uren is er geen gebrek,
ook nietaan pijn.

Zij die door moeders
zelfs ontroostbaar zijn,
door een te groot besef
van eigen minderheid,
kennen de ballingschap
van uitzichtloze eenzaamheid.

Maria Sesselle

R. Laloo, Bedegangster.

Île d'yeu

‘A peine à quelques lieues des côtes de la France
Emeraude ou Rubis dans l'océan d'argent
Il est une île heureuse et que la providence
semble avoir ciselée avec un soin touchant.’
(een oud lied)

met niets dan zon en wind
om mijn lijf
rollen er de dagen
op je zachte strandenaan

schapeneiland is je naam
menhirs en dolmens staan er in je heide
- bang voor een zwarte kat
lieten de duivels de stenen vallen -
pétain ligt er wit begraven
de vis is er vers
en de zee is er de altijd-aanwezige
met zorgzame hand
je kusten beitelend
goddelijk

Gilbert Coghe

Cara nonna

De mosgedempte treden
van zovele dagen
doen je langzamer gaan
en jaren tekenen zich
stilgeworden in rimpels
om je stervende mond

De tijd kijkt
naar het rad dat inhaalt
totdat de dag je weer
de rug toekeert

Zal het opnieuw
weer zomer worden?
je hebt het al zo vaak verhaald
en ademloos beleden

Voor de rest hoor je alleen
de klokken tikken
steeds preciezer
steeds luider...

Lou Heynens

De maan jaagt de zon
achter de bergen
en roept geuren uit het dal
die het dorp bedwelmen
één na één
pinkt een ster naar de avond.

De nacht zit vol krekels.

Ina Stabergh

Filip Crul, Zeefdruk.

[p. 124]

Besef

na de voedselinzameling voor het poolse volk

laat ik het deurtje van de kooi
met het pas gevulde bakje
open
heeft mijn kanarie
alleen oog
voor het zaad

zet ik het deurtje van de kooi
met het pas lege bakje
open
heeft mijn kanarie
weinig later
de tralies achter zich

nu weet ik:
vrijheid maar liever nog brood

Bart Veulemans

Gisteren en daarna

Jammer dat het dag wordt,
dat ik niet langer mijn knieën
in mijn armen dragen mag.
Dichtzinnig pas ik met mijn bril
mijn gewalkte ogen: de kamernevels
treden terug. Maar feitelijker dan
de pas verslagen nacht staan daar
op het vloerkleed twee schoenen
waarin ik ziltig Amsterdam
gisteren doorgelopen ben, op zoek
naar een vermiste, mogelijk dood.

Aureel Chanterie

Novicen. drongen.

Soutanes van een vorige lichting.
Zomerdagen van verschrikking.
Vogel worden in de hitte.
Vlinder in een wrede zon.

Wol in zweet gedrenkt. Stigmata
bloeien zwart in ledematen.
Vlekken uit vergeten winters
wrijven onrust in hem wakker.

Turnen in de maand augustus.
Dansers van een oude ritus.
Strakker nog de rode rugspier.
Vingers worden witter.

Aleidis Dierick

Erfenis van een stammoeder

Onaangeroerd lag ze, alsof ze sliep,
en geen palmtak die haar kon deren,
niets dat haar tot dode schiep: niet
het kruis in haar vogelpootjes, niet
het gewijd water, niet het rookgordijn
waarachter mijn ooms haar zonen
stonden te zijn.

Ze was zichzelf gelijk gebleven,
Sneeuwwitje die nooit wakker werd gekust:
het haar even wit, niet opvallend verweerd,
van hoofd tot voeteind even lang en mager:
Minneke, grootmoeder van vaderszijde,
negentig jaar rechtop en ongedeerd.

Ik wist ze heeft op mij gewacht:
in de trommel geurden nog de koekjes,
in het kratje blonken nog drie pilsjes,
en op de lage kerkstoel - waarin haar naam
nog stond gebrand - lag het dambord verloren
waarover wij zo vaak de witte en zwarte
knopen schoven

Ik was dertien en wist het meel
hoorbaar verharden, het bier
zienderogen verschalen, het dambord
verdorren als de herfst.

Nonkel Bert sloeg op onze gezondheid
de laatste borrel achterover
en de zuster kreeg een bankje
voor de goede zorgen

en de knopen

vooraan een of ander oud-mannetjes-hemd.

Marc Coussement

Willy Bosschem, zeemeermin (koper).

De bron

Wij gaan als rabdomanten door het leven
langs dorre vlakte of tintelgroen terrein,
en telkens als de wichelroe gaat beven
zullen wij scherp op onze hoede zijn.

De bronnen van geluk liggen zo vaak verborgen
op onverwachte plaatsen en momenten van 't bestaan;
wij lopen ze voorbij, verzonken in de zorgen,
tot in ons hart de snaren trillen gaan.

Dan beeft de wichelroe in onze handen,
dan vinden wij 't verdoken plekje onder 't gras
en in ons hart gaat er een lichtje branden...

omdat een bron ontspringt waar dorheid was.
Wij drinken het geluk uit schelp van beide handen
als fonkelende wijn uit een kristalhelder glas.

Karel Vertommen