Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 37

[p. 254]

Transit

Samenstelling: Edmond Ottevaere, Piet Thomas, Rudolf van de Perre

In deze rubriek publiceren we ‘literaire’ vertalingen in het Nederlands van goede gedichten uit andere talen. Naast de vertalingen drukken we tevens de gedichten in de oorspronkelijke taal af. Het is o.m. de bedoeling van deze rubriek het vertalen van gedichten te stimuleren en daarom kunnen vertalingen ter selectie ingestuurd worden op het adres van ons redactiesecretariaat. Het team dat instaat voor de samenstelling van deze rubriek, zal tevens de selecties van de ingezonden vertalingen doorvoeren.

Om in aanmerking te komen voor publikatie moet ieder vertaald gedicht vergezeld zijn van een fotocopie van het oorspronkelijke gedicht en van de bibliografische gegevens van de bundel of het boek waaruit het genomen werd.

De redactie

Cradle song

Little Irish Maggie [Magaret Kelley] went to sleep at six o'clock, just the time Grandpa rises, and will rest in the grass at Northampton tomorrow. She has had a hard sickness, but her awkward little is saved and gallant now. Our Maggie [Margaret Maher] is helping her mother put her in the cradle.

Emily Dickinson

A little child is laid to rest,

Heaven sent, heaven blest,

Pillowed gently, not to waken,

Heaven lent, heaven taken.

How green the coverlet of grass

Which none disturbs though centuries pass.

Note how still the cradle lies,

How small a space it occupies.

Whisper softly as you cross

Where her marker gathers moss.

Observe her interrupted dates!

Reflect that death abbreviates!

How young the babe, how long her sleep!

Heaven sent, heaven keep.

Warmly snuggled in the ground,

Heaven lent, heaven bound.

Roger White

Who?

Not the poet but the poem.

Tagore

I was the girl in crimson silk

You clasped in your embrace,

But when you pressed your lips to hers

She did not have my face.

I was the austere cloistered one

You sighted from your carriage

Who when you called in courteous suit

Revealed another marriage.

I was the frivolous dainty belle

Beneath lace parasol,

But when you called to conquer her

It was not me at all.

I was the flitting, white-gowned girl

Whose garden at twilight

Contained her as a faint dim moth -

My voice belied your sight.

I was the wraith betrothed to Death

You'd rescue back to Life.

The laughing girl you told of this

You would not have for wife.

I was that one who spelled her love

In words that all might see,

But when your hot eye stripped the page

It read: Eternity.

Roger White

Poem

I fashioned from my pain a poem,

Inscribed it on a page;

I used self-pity as my pen

And dipped the nib in rage.

The letters wept themselves away,

The sheet went blank with shame

And I could not recall the verse

Although my grief remained.

I made from hurt another song

And wrote in in the air;

My pen was formed of fortitude

My brilliant ink was prayer.

The letters set themselves aflame,

The page was upward flown,

By wind or heaven now perused -

To both the author's known.

Roger White

Wiegelied

Kleine Ierse Maggie (Margaret Kelly) viel om zes uur in slaap, precies de tijd dat Opa opstaat, en zal morgen in het gras in Northampton rusten. Ze had een zware ziekte, maar haar onaangename leven is nu gered en prachtig. Onze Maggie (Margaret Maher) helpt haar moeder nu, haar in de wieg te leggen.

Emily Dickinson

Een klein kind is ter ruste gelegd,

hemel gezonden, hemel gezegend,

zacht neergevlijd om niet te wekken,

hemel geleend, hemel genomen.

Hoe groen het dekentje van gras

door niemand gestoord al gaan eeuwen voort.

Merk hoe stil haar wiegje ligt,

hoe kleine ruimte het bezit.

Fluister zachtjes als je gaat

waar haar steen nu mos vergaart.

Neem haar onderbroken data waar!

Bedenk hoezeer de dood afbreekt!

Hoe jong de baby, hoe lang haar slaap!

Hemel gezonden, hemel bewaard.

Warm gekoesterd in de grond,

hemel geleend, hemel bestemd.

Vertaling: Anneke Buys

Wie?

Niet de dichter maar het gedicht.

Tagore

Ik was het meisje in rode zij

dat je in je armen nam,

maar toen je je lippen op de hare drukte

had ze niet mijn gezicht.

Ik was de sobere kluizenares

die je uit je rijtuig zag

die, toen je haar 'n aanzoek kwam doen

een ander huwelijk onthulde.

Ik was de sierlijke frivole schone

onder kanten parasol,

maar toen je haar kwam veroveren

was ik het helemaal niet.

Ik was het zwevende meisje in wit

wier schemerige tuin

haar bevatte als een zwakke mot -

mijn stem logenstrafte je ogen.

Ik was de schim, verloofd met de Dood,

die je redden wilde voor 't Leven.

Het lachende meisje wie je dit zei

zou jij niet tot vrouw willen hebben.

Ik was degene die haar liefde

spelde in woorden die ieder mocht zien,

maar toen je heet oog de bladzij doornam

las het slechts: Eeuwigheid.

Vertaling: Anneke Buys

Gedicht

Ik vormde uit mijn pijn een gedicht,

schreef 't op een bladzij neer;

gebruikte zelfbeklag als pen,

doopte de punt in razernij.

De letters weenden zich weer weg,

het blad werd van schaamte leeg,

ik kon mij het vers niet herinn'ren

hoewel mijn droefheid bleef.

Ik maakte uit letsel een ander lied

en schreef het in de lucht;

mijn pen werd gevormd uit standvastigheid,

mijn schit'rende inkt was gebed.

De letters staken zichzelf in brand,

de bladzijde vloog omhoog,

wordt nu gelezen door hemel of wind -

de schrijfster is beiden bekend.

Vertaling: Anneke Buys