De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 213]

De jonge weduw, en snedige priester,

Een Weduw, nog in 't zwart om haar' gestorven man,
Was gantsch niet ongeneigd om met den braven Jan,

Haar' Lyfknegt sederd zeven weken,

De zee des huwlyks in te steken.

Zy had een' af keer van den weduwlyken staat;
En egter wou zy niet dan met bedaarde zinnen,
En hoop op goed gevolg, 't gewigtig werk beginnen.
Zy vraagt den Heer, by wien zy biegtte, om zynen raad.
'k Ben, zegt ze, jong genoeg om weer in 't gild der Vrouwen
Te treden: 't antwoord was: voorzeker: gy moet trouwen.
Maar, zegt de Dame, Jan is veel te jong voor my.

Trouw niet Mevrouw, zegt Heeroom weder.

En egter, vaart zy voort, de jonge mint my teder.

Trouw dan den jonge tog, zegt hy.

Ik vrees, hervat ze, dat zyn liefde niet zal duren.

Trouw niet, voert haar de Priester toe.

Een Weeuw, is 't woord, lydt smaad by vrienden en by buren.
Trouw dan, was 't weêrwoord, trouw, zyt gy versmading moê.
Ach! riep zy uit, wie weet wat lot my is beschoren?
Na 't huwlyk zal myn meid myn' man ligt meer bekooren

Dan ik, zyn ryke en egte vrouw.

De Biegtvaar zegt hierop, 'k ontrade u dan de trouw.
De Weduw wenschte dat dit laatste was gezwegen,

[p. 214]

 

Stond twyffelmoedig en verlegen,

 

En wilde dat Myn Heer haar nog eens anders ried.

 

De man ontschuldigt zich: gy moet myn' raad niet vragen,

 

Zoo spreekt hy, neen Mevrouw: die mogt u weêr mishagen.

 

Doch hoor een middel, dat my juist te binnen schiet.

 

De Kerkklok gaat nu net aan 't luijen:

 

Die zal onseilbaar u beduijen,

 

Wat raadzaamst zy, schoon dit geen mensch u zeggen kan.

 

Zy luistert, en zy meent te hooren:

 

Trouw Jan, trouw Jan, trouw Jan, trouw Jan.

 

Die kloktaal moest haar ziel bekooren:

 

Zy trouwde met den braven knegt.

 

Maar de eerste maand van haren egt

 

Gaf haar reeds ruime stof tot bittre jammerklagten.

 

Zy zogt den Priester weêr met drift en onbescheid,

 

En zei: de schelmsche taal der Klok heeft my misleid:

 

Ik volgde uw' raad: maarach: 'k zal my voor Priesters wagten.

 

Zyn antwoord was, wees tog bedaard

 

Mevrouw: de Kerkklok is gantsch vry van valsche knepen:

 

Zy heeft de waarheid u verklaard,

 

Maar tot uw ongeluk hebt gy die niet begrepen.

 

Ei luister toe! daar luit zy weer:

 

Nu spreekt ze net als de eerste keer.

 

De Dame luistert: kan de waarheid niet ontleggen:

 

Zy wyt zichzelve haar verdriet.

 

Ja, zegt ze, ik hoor het nu: ik hoor de Kerkklok zeggen,

 

Trouw niet, trouw niet, trouw niet, trouw niet.