De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 5]

Overdenkingen in eenzaamheid.

Hier in dit klein, doch stil vertrek,

Tragt ik alleen myn vreugd te zoeken,

Daar ik geen woest gewoel ontdek,

Maar my verlustig met myn boeken,

En hou de waereld voor de gek.

Ik agt al 's waerelds vreugd een spook,

Dat wy op 't schielykst zien verzwinden.

Dit leer ik, wyl ik zit en smook.

'k Mag hieruit telkens ondervinden,

Dat alle vreugd is als de rook.

Dit leer ik hier, en 't is gewis:

Want, waar ik myn gezigt moog' keeren,

Straks vind ik een gelykenis,

Die my, door 't geen ik zie, doet leeren

Dat al het waereldsche ydel is.

Een gryns, die ik van ver beschouw,

Leert my de waereld wel bekyken,

Wyl ontrouw zich vermomt als trouw,

En ieder schelm kan eerlyk lyken,

By elk, die schyn gelooven zou.

Let ik op myn fiool en fluit,

Die doen my mede een leering vinden:

Want even als het maatgeluid,

[p. 6]

 

Nog pas gehoord, weer gaat verzwinden,

 

Zoo schielyk heeft ook 't leven uit.

 

 

 

Of zie ik voor my op het beeld

 

Van Karel, voormaals Britschen Koning,

 

Zoo dunkt my dat het weinig scheelt,

 

Of 't leven is maar een vertooning,

 

Daar ieder mensch zyn rol in speelt.

 

 

 

't Is waar de een pronkt met Majesteit;

 

Men ziet 'er armen, vindt 'er ryken,

 

't Verschil is groot in heerlykheid,

 

Maar die in 't graf hen mogt bekyken,

 

Zag inderdaad geen onderscheid.

 

 

 

Of zie ik van ter zyden aan

 

De beelden van myn bloedverwanten,

 

Ik denk, wie kan den dood weerstaan!

 

't Kopy hangt hier nog aan de kanten,

 

Maar 't principaal is lang vergaan.

 

 

 

Zoo stort de dood elk een in 't slyk,

 

En spaart noch slaaf, noch knegt, noch heeren:

 

Want ieder moet, 't zy arm of ryk,

 

In 't geen hy eertyds was verkeeren.

 

Zoo maakt de dood elk een gelyk.

 

 

 

De rust, my hier naar wensch bereid,

 

Vernieuwt my telkens die gedagten.

 

'k Leer, wat my 't lot heert toogeleid,

 

Op aard niets dan verandring wagten:

 

Want alles is hier ydelheid.