De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 7]

Het ongelyk fortuin.

Daar d' eenen mensch de zon op 't luisterrykst beschynt,

En zegent met een' gloed van goud en zilvren stralen:
Daar de een zit op een' berg van dukatons te pralen,

Een ander by 't bezit van zestien stuivers kwynt.

Daar deze lekkertandt op snip of op patrys,

En zuigt den Ambrozyn uit Baccherachsche peeren,

En die met haantjes Mom zyn bokking moet larderen,

Of 't graauwe veldhoen keurt zyn hoffelykste spys.

Daar dees met Demokriet, op Hollands Speeltoneelen,

Het schatrend lagchen hoort om 's waerelds ydelheid,
En die met Herakliet de droeve rol beschreit,

Die hy genoodzaakt is als Robbeknol te spelen.

Daar deze met zyn' staat zyn vrienden ziet vermeeren,

Als hen verbindende door trouwen raad en daad,

En die, omzwervende als een jakhals langs de straat,

Zich met veragting ziet van elk den nek toe keeren.

Daar dees zyn gallery en vorstelyke zalen,

Of in een frissche lugt zyn bloemprieel doorkruist,
En die, in een spelonk van zestien voet gehuisd,

Door 't schoorsteengat somtyds zyn' adem dient te halen.

Daar blykt het dat Fortuin, te wankelbaar en blind,
Den eenen bitter haat, den andren mal bemint.