Yang. Jaargang 13

[p. 107]

Gedicht

zijn laatste woord was er een
dat ik me niet herinneren kan,
'n woord misschien van ailedag
dat je hoort en vergeet

of onuitgesproken
stervend in de verre stille murmel
tussen de groene varens
van zijn keel

later heb ik hem nog eens gehoord
in het rollen van de stenen,
'n verborgen riviertje langs een camino forestal,
doodlopend zandpad in het dal van de Hecho

hier was hij - waar ik hem zocht -
jaren jonger zonder nog de ontzetting
van het eind en toch:
dezelfde varens en de vage geur van hars
in langzame druppels
tranend aan de sparren

daar heb ik hem nog 'ns gezocht maar besef nu, ik hoef niet verder te gaan dan mezelf,
zijn laatste woord een woord van ailedag of onuitgesproken
maar een dat ik me nooit genoeg herinneren zal

Anton van Kraaij