Yang. Jaargang 13

[p. 108]

[Gedichten]

Uit ‘Les Chevaliers Bayard’.

Kevers kruipen op de gouden streep
der gulden sporen.
Doch zij snijden zich niet eens.
De Olmen droogden uit met de Vreugdes
en de namen.

Daar komt de weerloosste, de gevoelige ziel
die gevoerd werd met zijde, een bol
die uit hen rolt.
Diegene die niet slaagt te vertrekken
wagend verzinsels, zottigheden, en kermend
om stijve redenen.

Een Grandezza die gebroken wordt
door scheuren in de oude steen.
Haren, bloemen over een vloermat.
Gekruiste kralen die tussen de vingers tikken.
De ziekelijke zonde van Opalen.

Mijn lach verdroogt.
Mispelen onder een deken.
Te druk nog in de weer. Au fond
draag ik mijn ergernis alleen.

Ook ik schijn mijn eigen reeds voorbij.
Het kloppen in mijn oerwoud schreeuwt mij
al zo lang ‘ga henen’.
Zo raakt men aan de gevel van een oud geslacht. Een overblijven. Zwart lam rond de nek.

[p. 109]

 

Zoals bloemen onder water schuiven,

 

schuurt mijn huid tegen Uw stad vol rook.

 

De groetende vriendelijke vriendschap

 

afwezig reeds. Op het hok van haar hoofd.

 

Arenden der vluchtende velen.

 

Maansikkels in het haar, en lelies

 

als rustende graven, dat van U,

 

om voor te groeten.

 

 

 

Luister naar mijn nieuw verdichtsel Vriend.

 

 

 

Voetstappen die bijna geen stap meer wegen.

 

Omgordeld door ijle greep, doffe wildernis

 

en stukgeslagen scherven, in grint zonder hoop.

 

Ontmanteld mijn werelds verdriet.

 

 

 

De huiverende wind zeilde weg door de velden

 

waar het gras zijn rilling voer.

 

En ik, kijkend door wat vensterglas, ervaar

 

het smalle duwen der uren. Steeds kortstondig bestreken.

 

Hoekstenen op het zachte vlees.

 

 

 

Maar dansend

 

zoals bloemen onder water schuiven. Ben ik gelegen in de omknellende pijn van Uw minnaar.

 

 

 

Maris Bayar