Yang. Jaargang 13

[p. 7]

Joseph Avers

Geen anker om uit te werpen

De reis had jarenlang geduurd
En nu was hij weer terug aan
De voet van zijn geboortestad, ommuurd,
Waar hij voor de poort bleef staan.

Hij nam de stad in ogenschouw
En merkte verwonderd op dat
Het beeld van menig vreemd gebouw
Zijn herinnering sterk veranderd had.

Getroffen liep hij verder door en
Kwam uiteindelijk aan de weet,
Dat het hem niet meer kon bekoren
Zoals het lang geleden deed.

Hij kon slechts aan zichzelf verhalen
Dat hij hier nu een vreemde was,
Hij zonder moeite kon verdwalen
En hier zijn reislust niet genas.

Vreemde straten, andere pleinen,
Niets was langer herkenbaar.
Nostalgie begon te schrijnen,
Maar dat was zinloos gebaar.

Dus besloot hij te vertrekken,
Zonder wetenschap waarheen.
Niets kon zijn verblijf nog rekken,
Niets verdiende stil geween.

Hij verdween tussen de bomen
Op een avond zonder maan.
Niemand had hem aan zien komen,
Niemand zag hem ook weer gaan.