Yang. Jaargang 13

[p. 51]

Luk Maeckelbergh

Geuzelied

genees me, mijn reumavingers, leer me
dat ik niet te leren heb zoals
een aan de drank verslaafde hofpianist
zonder inspiratie zijn bevende handen
wast in 't koude water van een gelend lourdes

steeds wachtend op elektroschokken

want woorden op vermolmde krukken
dwalen opstandig in een vertwijfelde maag
en daarbij, geen boer kan je meer laten
dan maagzout om de signalen te vertalen
signalen als puntige zwaarden op de tong
de onafgewerkte produkten van mijn -kwel- geest
de spoken die jouw dromen soms komen storen
en mij opvreten met staal en haar en been
trachten jouw cipiers van mijn eel om te kopen
ik, de grote polisjinel, je gladde sidderaal
glijd soms geil in honderd toestanden weg
over je voorverwarmde, straks rimpelend lijf
laat ze maar beweren, wij de stoere mannen
koude metten kunnen maken met jullie wetten
maar ze blijft de gastvrouw, maria, de maagd
en jozef heeft haar onbevlekt weer ontvangen
zo ben ik niet (altijd), ik zit vol bocht en braam
ik ben ik, zo ben jij, anders dan ik ben
maar ik blijf, je onverzettelijke twijfelgeus
die zijn dromen in jou tracht waar te maken

laat me, mijn kneukelhanden, verleer me
dat ik veel te leren heb zoals
een aan't vuurwater verslaafde popartiest
met inspiratie zijn magische vingers
blust in 't warme water van je immense oceaan

steeds zoekend naar elektroschokken