Yang. Jaargang 17

[p. 37]

Dialoog met mijn buiksprekerspop

I.

Ik sta tegen de avond aan. en kijk in
de voorbije dag, naar de dagen die voorbij
zijn. of ik er wel was, ooit ben geweest,
of nooit geweest zal zijn.

zo sta ik tegen de woorden aan. tegen
mijn lippen, en kijk in de gedichten,
naar gezichten van weleer, naar woorden
van altijd. en altijd weer zie ik

Frans Babylon weer uit de zee komen. of
Jan Arends met stoffer en blik, de
kruimels van woorden eten. het dagelijkse
brood, alledaagser en wranger wordend. door

organen door de strot getrokken. en weer
naar de velden gedragen.

II.

dan, lees ik Achterberg in de nacht, en voel
een hand. ruik gedachten. voel woorden komen,
als witte ratten kruipend over mij heen. dan
stappen op de trage trap naar hierboven. en weer

woorden, in het nauwe, het benauwde gedreven.
gordijnen plots, die rondom branden. het woord,
tot de daad overgegaan, in een schot dat valt.
dat schuift tussen haar leven en mijn dood.

Engelien Hartveld-Bos, hartvormige wonde, erogeen
gas ritselend tussen de polen, als stof op het
scherm van de nacht. zo sta ik tegen de avond aan.
en kijk in de komende dag, naar de dagen die

komen. of ik er nog ben, niet meer zijn zal, of
nooit geweest zal zijn. zo sta ik tegen de
woorden aan. tegen mijn lippen. misschien zwijg
ik mezelf wel dood. of zet het lachgas open,

pratend met mijn buiksprekerspop, draaiend als
een zwarte zonnebloem naar de nacht gekeerd.

Leopold M. Van den Brande